Allochtonen, ik zie ze niet

Perceptie

Toen Leonardo DiCaprio 'Django Unchained' opnam, werden hem alle beledigingen aan het adres van de zwarte slaven in het script te machtig. Hij moest even bijkomen van alle discriminerende en denigrerende teksten. Toen Samuel L. Jackson dat zag, zei hij: 'Motherfucker! This is just another Tuesday for us.'

Twee succesvolle acteurs met dezelfde nationaliteit. Maar met een verschillende huidskleur, en blijkbaar een heel verschillende perceptie van de wereld waarin zij leven. En die perceptie, daar gaat het nu om.

Diversiteit

In de afgelopen tijd wordt er in ons vak gediscussieerd over diversiteit of juist het gebrek hieraan. Dick van der Lecq (Etcetera) schreef over de reclameallochtoon. Zijn betoog is dat de allochtonen in de reclame een doorgaans wat karikaturale rol krijgen toebedeeld (op Ali B. na). Hij staat daar trouwens niet alleen in. Columniste Harriët Duurvoort vraagt zich in de Volkskrant af of we niet van onze stoel af zouden vallen als we een Marokkaan een deodorant zien aanprijzen. John Olivieira (Not Urban) haakte hier op in door te stellen dat reclame een blanke zuil is, wat een vakinhoudelijk tekort oplevert: met 4 miljoen allochtonen in Nederland laat de reclame de allochtone doelgroep op zijn minst slecht bediend. Dan wel links liggen.

De afgelopen week heb ik heel wat gesprekken gevoerd over dit onderwerp. Ik schreef er zelf ook een blog over wat heel wat reacties opleverde. Opmerkelijk genoeg via de mail en niet via de site van de Adformatie. Veel van deze reacties pleiten ons vak vrij van welk vooroordeel dan ook, iets waar ik zelf aanvankelijk ook van overtuigd was. Maar nu twijfel ik toch. Want waar zijn ze, al die Marokkanen en Turken? Interesseren zij zich niet voor de reclame-industrie terwijl ze wel in alle andere branches vertegenwoordigd zijn? Lijkt me sterk.

Waar zijn ze?

Waar ik in mijn blog betoogde dat er gewoon een ondervertegenwoordiging is van allochtonen in de reclame, brengen anderen daar weer tegenin dat allochtonen wel op de reclame-opleidingen te vinden zijn. Een blik in het alumniboek van de Willem de Kooningacademie bevestigt deze stelling. Maar ergens tussen het afstuderen en het aan de slag gaan bij een bureau verdwijnen er veel allochtonen. Waar blijven ze dan? Waarom gaan ze niet aan de slag bij een bureau?

In onze perceptie is alles in orde met het vak. Maar wij kijken met Nederlandse ogen en missen in de deodorantreclame de Marokkaan niet. Wij niet.

Hoog tijd voor een inhoudelijk debat. Laten we de verschillende standpunten vooral rustig tegen elkaar afwegen, en ijken hoe we in de reclame bezig zijn. Wie weet valt er nog heel wat te verbeteren.