Stelling: Moeten we data gaan zien als bezit van de consument?

Is het in een tijd waarin iedereen zijn ‘hebben en houden’ op social media publiceert nog wel reëel om privacy te garanderen? Of moeten we datahandel als een gegeven beschouwen en er een flinke prijs aan hangen?

Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
adformatie

Dinsdag 28 januari, op de Europese Dag van de Privacy, organiseren DDMA en Adfo Groep een waar politici en bedrijfsleven hierover stelling zullen nemen. Wij nemen vast een voorproefje en vroegen Bart Combeé (directeur Consumentenbond), Henry Meijdam (voorzitter DDMA) en Peter Olsthoorn (journalist en auteur van het boek ‘Privacy bestaat niet’) te reageren op de volgende stelling:

Moeten we naar een benadering waar data kunnen worden aangeduid als bezit van de consument?

Bart Combeé, directeur van de :
‘In een tijd dat het nog niet zo makkelijk blijkt om een recht op privacy in een open internetomgeving af te dwingen, is het aantrekkelijk om te zien of er andere mogelijkheden zijn om mensen zelf de controle over hun data terug te geven. 
Ik denk dat data als bezit en privacy als recht hand in hand horen te gaan. Zonder het te weten sluit je als internetbezoeker dagelijks transacties over je data: in ruil voor de data die je inlevert krijg je toegang tot ‘gratis’ diensten of informatie. Maar gratis bestaat niet en zonder het te weten heb je iets dat van jou is ‘verkocht’. Dan is het maar beter om die ruil expliciet te maken, want pas dan kun je bepalen of het een goede ruil is. Als privacy echter alleen maar een bezit is en geen recht, zal iemand met weinig geld dus minder privacy hebben dan iemand die meer te besteden heeft. Dat lijkt mij oneerlijk en onwenselijk. 
Daarbij zie ik ook nog niet meteen voor me dat mensen de hele dag onderhandelingen willen voeren over de juiste prijs van hun data die ze op internet en sociale media achterlaten.’

Henry Meijdam, voorzitter :
&;De consument is eigenaar van zijn  eigen data. Maar het belang dat consumenten hechten aan bescherming van hun gegevens verschilt sterk van persoon tot persoon. Hierom ben ik ook sceptisch over wetgeving waar data gezien wordt als bezit van een consument en niet als een recht dat beschermd dient te worden. Wat is de betekenis daar dan van en hoe gaat de consument er in het algemeen mee om? Verwachten we dat mensen gaan onderhandelen over hun marktwaarde met bedrijven? We zien nu al dat er weinig nadrukkelijk afgewogen keuzes worden gemaakt. Voor gratis email en social media, een winkans of een fikse korting geven consumenten legio data weg.
De oplossing zit volgens mij dan ook in het duidelijk maken van deze uitruil. Bedrijven moeten helder zijn over welke data ze willen hebben en waarvoor en de consument moet zich hier ook altijd eenvoudig voor kunnen afmelden. Alleen door wederzijds vertrouwen wordt onze digitale economie een succes.”

Peter Olsthoorn,  auteur :
‘Opvallend is dat de tegenstanders allerhande praktische bezwaren opwerpen. Net als een eeuw geleden mannen hun geld weg dronken omdat hun vrouw er niet mee zou kunnen omgaan, zo roepen nu marketeers dat consumenten de waarde van data niet kunnen inschatten.
Net als vrouwen met geld konden (of leerden) omgaan en de meeste mannen zich niet meer kapot zuipen, zullen consumenten onmiskenbaar zeggenschap krijgen over datagebruik door derden en zullen marketeers leren om netjes met drank (data) om te gaan.
Dat heeft tijd nodig, maar steek je kop niet in het zand. Leer jezelf fatsoen aan met data, des te meer zul je voor de minder slimme marketeers uitlopen.’

Wat denk jij?

Wil je deelnemen aan het debat , op 28 januari, bij 7AM in Den Haag? Geef je dan op.

Plaats als eerste een reactie

Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!

Word lid van Adformatie → Login →
Advertentie