De ADCN was sinds 1966 de zelfbenoemde trotse club ván koekenbakkers vóór koekenbakkers. Op de ADCN-site staat nu nog: ‘Leden van de ADCN zijn artdirectors, copywriters, fotografen, ontwerpers/vormgevers, illustratoren, regisseurs, componisten en producers. Dat was toen belangrijk en dat is nu belangrijk.’
Maar nu laat de ADCN voor het eerst in zijn bestaan andere bloedgroepen toe in het bestuur. De deur wordt opengezet naar digital design en marketing De verbreding is bedoeld om succesvol en relevant te blijven en moet topcreativiteit verder gaan stimuleren. ‘Zowel voor wat betreft talent en cultuur, als voor wat betreft werk.’
Rondvraag: Is dit het begin van het einde van de Art Directors Club Nederland, of is het juist een gouden greep die de club weer terugbrengt naar de glorietijd die ze ooit gekend heeft?
Alwine de Jong, creatief directeur bij Being There
‘Ik vind het een goede move. De stiel van creatie is niet meer voorbehouden aan reclamebureaus alleen. Ons vak wordt fluïde, de scheidslijn vervaagt. Bij opdrachtgevers zie je steeds vaker creatieve mensen zitten die vernieuwende dingen willen doen. Het is mooi dat de ADCN dat ziet en daar op acteert. Het wordt meer eigentijds. Wat het de ADCN brengt? Het is mooi om campagnes te zien die een businessdoelstelling oplossen. Het draagt er toe bij – wat de Effie al in zich heeft – dat reclame niet als l’art pour l’art wordt beoordeeld, maar dat het ook iets oplost. Doet die reclame wel zijn werk? Dat gaat een rol spelen bij de ADCN. Of de ADCN daarmee op het domein van de Effie komt? Daar ben ik niet zo bang voor, ik denk niet dat we de salescijfers moeten gaan inleveren. Ik geloof wel dat het over creativiteit blijft gaan en dat moeten we ook bewaken. En als het ertoe leidt dat er een prijs met een ander fuseert, hoe erg is dat?'
Wouter Vanhaeren, creative director bij Kokoro Amsterdam
‘Ik vind het een interessante move, maar ergens wel jammer. De charme van de ADCN heeft iets weg van de Voice of Holland. Daar word je beoordeeld door goede muzikanten. Het is raar als daar iemand bij komt die het klappen van de zweep niet kent. Wat is er mooier dan beoordeeld te worden door mensen die het “bloed zweet en tranen van creatie” kennen? Het vormt de kern van wat ADCN is. Ik ben wel nieuwsgierig naar wat nou precies de rol wordt van de nieuwe mensen. En hoe zorgt de ADCN ervoor dat het “van-door-voor-creatieven” blijft? Want dat was altijd het onderscheid. Bij de andere prijzen zie je die andere disciplines al, er zijn genoeg award shows die gebaseerd zijn op andere criteria. Ik maak me er wel zorgen om. Tegelijkertijd: ik realiseer me ook wel dat het gevaar bestaat dat je inslaapt als je niet innoveert.’
Bas Engels, creative managing director bij TBWA\Neboko
'De ADCN is een prachtige creatieve club met een prachtige historie en een prachtige toekomst. Daar hoort vernieuwing bij. Net zoals we vernieuwen in ons vak. Creativiteit is niet voorbehouden aan creatieven, want menigmaal heeft de marketeer achter prijswinnende campagnes net zo’n creatief hart. Maar wat is top creatief werk? Wie kan dat het beste beoordelen? Dat is bijna een vak apart. Daar ging het vorig jaar even mis, want welk creatief festival laat werk beoordelen door mensen die nog nooit diezelfde prijs zelf hebben gewonnen? Of door juniors? Wordt de waarde van een prijs niet mede bepaald door de mensen die het werk beoordelen? Dat is tenslotte de basis van de ADCN.
'Stimuleren en beoordelen van creatief werk is niet alleen aan de ADCN voorbehouden, maar het was wel jarenlang de lat voor creatieve geesten. Desalniettemin, als Cannes de Effectiveness Lions heeft, kan de ADCN toch prima de Effectiviteitslamp introduceren?
'Ik zou pleiten voor minder festivals met desnoods meer categorieën. Die krijgen daardoor vanzelf meer waarde. Samengaan met andere festivals lijkt me daarbij een uitstekend idee. Vier Creativiteit!'
Olaf van der Geld, creative director bij N=5
'Ik ben blij verrast door de benoeming van dit brede bestuur. Het geeft voor mij weer hoe de wereld er vandaag de dag uitziet en dat we ons daar vanuit de creatieve branche op aanpassen. Wat mij betreft kleefde aan de ADCN toch nog wel het label van "old boys network". Door kruisbestuiving van verschillende creatieve disciplines en daarmee gepaard gaande inzichten ontstaat er iets nieuws. Dat biedt misschien wel een betere uitkomst dan wanneer je uitsluitend met creatieven uit je eigen "bloedgroep" bent. Goed werk wordt immers ook niet alleen maar gemaakt door art en copy alleen.
'Dat dit tot een fusie zou leiden met andere prijzen? Dat zie ik niet gebeuren. Elke prijs heeft weer zijn eigen criteria waar werk op beoordeeld wordt. Bij de ADCN is de positionering altijd heel helder gebleven. Het gaat om het aller- allerbeste creatieve werk van Nederland. En daarbij wegen budget en effectiviteit niet zwaar mee.'
Hans van Dijk, creatief directeur Skipintro
'Ik vind het een goede evolutie. We maken er binnen de ADCN altijd een sport van om op klanten te schelden, dus laten we ze er eens bijhalen, zodat we met enig respect naar ze kijken en met enig begrip naar ze luisteren. Omgekeerd leidt het er denk ik toe dat klanten met meer begrip naar de bureaus kijken. Een meesterlijke move dus. Of we daarmee afscheid nemen van ADCN zoals we die kennen? Dat deden we al eerder. In het begin was het een club voor alleen maar art directors. Later kwamen daar fotografen, illustratoren, vormgevers en noem maar op bij. Er is zelfs een keer geprobeerd om de consument erbij te halen. Na de adverteerders moeten we de programmeurs er misschien ook bij betrekken. We proberen in elk geval steeds iets nieuws, maar goed ook, want anders zit je maar op een eilandje. Wat we níet gaan doen, is – zoals bij de Effie – kijken naar wat een campagne heeft opgeleverd. Dat lijkt me heel sterk. Als dat gebeurt, zeg ik mijn lidmaatschap op.'
Edward Bardoul, advertising creative and director
'De oliebollentest bevindt zich, net als de ADCN, in de neergangsfase. Het probleem van de oliebol is onder andere dat men begint te begrijpen dat ze nog ongezonder zijn dan we al dachten. Graandeeg in transvetten gefrituurd en afgetopt met geraffineerde suiker. Als de oliebollentest zijn relevantie wil hervinden, kunnen ze twee dingen doen: Zeggen, fuck it, wij worden nog meer de ambachtelijke oliebollenbakkers. We stoppen met met het uitreiken van prijzen voor de beste churro en appelflap. Terug naar de basis. Andere optie is meegaan met de tijdgeest en nieuwswaarde creëren: De prijs voor de meest verantwoorde, in zonnebloemolie gebakken speltoliebol afgetopt met honing, bijvoorbeeld. Maar het is (natuurlijk) géén optie om naast oliebollenkramen ook haringkarren en bloemenstallen te introduceren in je bestuur. Divergentie is in de neergangsfase catastrofaal. Mijn advies aan de ooit zo bijzondere en relevante koekenbakkersclub is: Hervind je brandpunt. Doe bijvoorbeeld zoals Duncan Stutterheim met ID&T: gooi alles overboord dat niets met je kernwaarde en succes te maken heeft en focus.'
Poppe van Pelt, creative director bij Selmore
'Sinds de oprichting in 1966 heeft de ADCN vele rampjaren gekend. De Art Directors Club Nederland werd al vroeg in zijn bestaan getroffen door een serie rampen van Bijbels formaat. De eerste plaag: copywriters als lid. Het ging daarna in rap tempo van kwaad tot erger. Ook fotografen drongen dit bastion binnen. Het hek was van de dam. Grafisch vormgevers. Illustratoren. Regisseurs. Componisten. Producers. Kortom, iedereen die ook maar een beetje heel veel verstand had van reclame, mocht zich zomaar bemoeien met de creatieve standaard van de ADCN. Hield het dan nooit op? Nee. Want 2014 blijkt een nieuw rampjaar. Vandaag ging een onthutsend persbericht rond: "De ADCN laat voor het eerst in zijn bestaan niet-creatieven toe. De deur wordt opengezet naar digital design en marketing."
"Eindelijk", was mijn eerste reactie. Want individuele afzondering op steeds sneller wegsmeltende ijsschotsjes is een doodlopende weg. Samensmelting is de enige weg voorwaarts.'
