'Adformatie-hoofdredacteur is een leven, geen baan'

Wat het betekent om hoofdredacteur van Adformatie te zijn, ervaar je pas echt als je het bent.
In mijn geval als opvolger van iemand die als Mr. Adformatie door het leven ging: Michael van Os, geen geringe opgave.
In een tijd dat reclamebureaus het moeilijker kregen, media en mediabureaus machtiger werden en adverteerders meer kennis van zaken kregen.

De onaantastbare heldenstatus van de creatief was voorbij, en de focus van Adformatie werd verlegd naar waar echte vernieuwing plaatsvond: in media, met de opmars van online, social en de discussie over de transparantie en accountability van marketingcommunicatie. Mediabureaus werden meetfabrieken, de zoektocht naar de juiste richting bij talloze brede onderzoeksplatforms zorgde voor een aanhoudende nieuwsflow.
Alles moest out in the open: afrekenmodellen, pitchvergoedingen, onderhandse commissie-percentages etc.

Werd het vak er interessanter door? Jazeker.
Net als veel sectoren kwam reclame in een identiteitscrisis, een existentialistische fase waarin het meerdere vragen moest beantwoorden: hoe om te gaan met een nieuwe generatie online bureaus, met zeer concurrerende businessmodellen, grote flexibiliteit van werken en zonder enige historische ballast; hoe om te gaan met de opmars van media en de steeds luider gehoorde vraag van de klant naar return on investment van de geïnvesteerde marketingeuro; en tot slot hoe om te gaan met een mondiger en kritischer klant, die grillig is, ontrouw en opportunistisch.
De behoefte van het vak zichzelf opnieuw uit te vinden leverde een rijke journalistieke output, maar dat ging zelden zonder slag of stoot.

Adformatie-hoofdredacteur is een leven, geen baan.
Je bent het gezicht en het geweten van het vak.
Je bent god en de duivel in één persoon.
Een bureau was pas een bureau als de Adformatie-hoofdredacteur bij de openings-, de voorjaars-, zomer- en kerst-borrel zijn gezicht had laten zien.
En diezelfde hoofdredacteur kreeg het te verduren als Adformatie iets onwelgevalligs had gebracht.
‘Privé van de reclamewereld’ werd een geuzennaam, want jongens, wat smulden we ervan.

Misschien krijgt een Adformatie-hoofdredacteur het wel meer voor de kiezen dan een gemiddelde collega-hoofdredacteur.
Want bij Adformatie ben je werkelijk onderdeel van een vak, kun je niet volstaan met het journalistiek beschouwen, maar participeer je ook.
Je hebt een rol en een verantwoordelijkheid, en dat maakt dit soort journalistiek – Michael van Os zei het vaak – misschien wel tot de lastigste vorm van journalistiek.

En nu? Wat voor toekomst gaat Adformatie tegemoet?
De omstandigheden zijn er niet makkelijker op geworden.
Crisis, polygame adverteerders, eenpitters die de gerenommeerde bureaus de kaas van het brood eten en een platgebrand medialandschap waarin een ondoorgrondelijke Amerikaanse zoekmachine iedereen de baas is.
Op de herijking van het vak is een multiplier losgelaten die de journalistiek dwingt om nog sneller te bewegen.

Het magazine Adformatie is sterk verbeterd met een vorm die urgent maakt wat urgentie verdient.
Knap gedaan.
Daar komt een sterk verbeterd online platform bij, evenals een lezersbetaalmodel, een stap die het laffe Kluwer nooit maar eigenaar Willem Sijthoff wel durft te zetten.
Welk van die verschijningsvormen het straks gaan redden, doet minder terzake.

De sterkste asset die het merk Adformatie inbrengt in haar eigen toekomst is… het merk Adformatie.
Een onvoorstelbaar solide naam als spil in een dynamisch vakgebied.
Een overzichtelijk uitgangspunt in een diffuse wereld waar iedereen zoekende is.
Een naam die mensen bindt, een naam als een geplaveid pad in een modderig communicatieland.

Vandaag verschijnt het Jubileumnummer van Adformatie. Kijk ook op de online-editie!