Vertrouwen

Tenzij het zo zou zijn dat de marketingcommunicatieafdeling meer leugens verkoopt dan het bedrijf eigenlijk wil. En dat lijkt me ook weer niet waarschijnlijk. Wat ik wel weet, is dat de waarheid in de reclame steeds verder te zoeken is en daarmee weer in het dal kruipt waar het in de jaren zestig/zeventig, onder druk van de maatschappijkritiek uitkroop. Reclamebureau DDB leerde het vak dat intelligent en creatief omgaan met de waarheid beter werkte dan de schaamteloze misleiding uit de jaren '50, door Vance Packard opgetekend in “The Hidden Persuaders”. Inmiddels zijn we weer bijna terug bij af. Met navenante gevolgen voor de reputatie van het vak. Op zulke momenten moet ik altijd denken aan een bedrijfsbezetting door het personeel bij Honig, ja ook vorige eeuw. Toen die het journaal haalde hielden de fabrieksarbeiders gauw een pak macaroni voor de camera en riepen in koor: “Wel blijven kopen hoor”. Want wat heb je aan arbeiderszelfbestuur zonder omzet?

Het onder de aandacht brengen van producten, diensten en zelfs ideeën is van alle tijden. En daar is niets mis mee. Maar het zou wel goed zijn om, wanneer we de mond vol hebben van maatschappelijk verantwoord ondernemen, de daad bij dat woord te voegen en dus ook verantwoorder communiceren. Dat vraagt echter niet alleen om reclamemakers die dat doen, maar ook om opdrachtgevers die dat op prijs stellen. Ook dat zou ‘winst’ opleveren. Omdat het bedrijfsleven daarmee zijn voorsprong qua betrouwbaarheid (65%) op de overheid (48%) kan blijven behouden.