Jaren geleden alweer riep Rob Benjamens (of Karin van Gilst, Astrid Prummel of Michael van Os - in elk geval iemand van enige importantie in het meningenwezen van de reclamewereld) op tot het formeren van een groots, meeslepend reclamebureau. Kleine bureaus, met kwalitatief goede mensen, moesten fuseren. Zo simpel was het.
Die visie van Benjamens (of Van Gilst, Prummel, Van Os) werd geuit nadat de versplintering in de bureauwereld dusdanige proporties aannam dat het er eigenlijk op neerkwam dat ongeveer iedereen zijn of haar eigen reclamebureau had. Allemaal best goede creatieven en strategen die ieder voor zich een wiel wilden uitvinden om er vervolgens achter te komen dat een goede campagne bedenken iets anders is dan een geolied bureau neerzetten.
Voor klanten is die versnippering een doorgaans een nachtmerrie. Klanten hebben in veel gevallen en in tegenstelling tot wat veel zzp’ers beweren, behoefte aan een stevig bureau. Zeker de grotere opdrachtgevers gedijen goed op continuïteit aan bureauzijde.
De grote vraag is: waarom lukt het niet om een bureau uit te laten groeien tot iets groots, zodat het ook in de boze buitenwereld kan meespelen om internationale accounts? Natuurlijk zijn er kleine bureaus die af en toe een brok van een vermaard account mogen oprapen om zich dan, in elk geval voor even, een mondiale speler te voelen. Maar dat is niet voldoende om Amsterdam of Nederland de status van creative capital te verschaffen.
De TomTom of de Endemol van de reclamewereld laat al veel te lang op zich wachten. Amsterdam is vergeven van de creatieve hotshops, broedplaatsen, creative consultancy’s en andere leuke winkeltjes. Maar een grote delegatie van een internationaal merk ontvangen in een verzamelgebouw op een industrieterrein-in-ontwikkeling is doorgaans niet de beste vertrouwensbasis om een account van tientallen miljoenen neer te leggen. Hoe geloofwaardig is de bureaudirecteur die de grote merkenman aan klantzijde koffie voorzet uit een cadeau gekregen en al lang afgeschreven Senseo-apparaatje?
In een van de vorige columns op deze site verwonderde Gun Nieuwenhuis zich erover dat de reclame- en communicatiewereld maar geen voet tussen de deur krijgt bij de grote merken. En accountants wel. Eigenlijk is het een schande.
Eigenlijk wel, ja. Maar is er iemand wel eens op het hoofdkantoor van de Big Four geweest voor een afspraak met een van de partners of bestuursleden?
Groot geeft soms gewoon wat meer vertrouwen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!