Naast gehandicapten, alcoholisten, obesiasten, seksverslaafden en bumperklevers is er nu de 50-plusser waarmee we in gesprek moeten. Een 50-plusser is portier, suppoost, rolstoelduwer, panellid bij DWDD of Voetbal International. Trouwens, opvallend dat er twee werelden zijn waar 50 een plus is: de publieke omroep en de politiek.
Daarbuiten ben je een triest wezen dat hoopt op een open gesprek. De naargeestige sfeer van het zwart-wit A-viertje op ‘n lantaarnpaal met een weggelopen kat. Het hulpeloze van een monomane atonaal drummende Josti. Voortbordurend op de weg die aan de wortel ligt van het perceptieprobleem.
In de zeventiger jaren was de werkloosheid onder jongeren torenhoog dus werd een toverdrank bedacht: de VUT. Sommige werkgevers vonden het een prima manier om duurdere werknemers in de grindbak te parkeren. Volledig betaald door werknemers via een omslagstelsel. (De VUT werd in 2001 afgeschaft, echter de premies niet. Wettelijk mag de premie tot 2021 geheven worden. De ambtenaren zitten er tot 2015 aan vast, werknemers in de industrie ook.)
Maar veel werkgevers en werknemers wilden dit eigenlijk niet en vanaf dat moment werden er politieke PR/PA/reclamecampagnes gevoerd om de 50-plusser te positioneren als een droeftoeter die de hele werkdag droomt van het grote nietsdoen.
Tot op de dag van vandaag werkt deze beeldvorming door. En nu versterkt het UWV met het mkb de bestaande associaties via commercials die de 50-plusser wegzetten als handig voor het evenwicht. ‘Onze gasten spreken hier dagelijks hun waardering over uit’. Jeuk! Het kan best zijn dat het inhoudelijk meevalt, maar de tone of voice is zo beroerd dat het tegenovergestelde bereikt wordt.
Dat er iets moet gebeuren is helder. (38 procent van de bevolking is 50-plus.) Maar als, volgens de site, een 50-plusser op zijn intellectuele en emotionele top zit dan voel ik daar in communicatie helemaal niets van. Om te beginnen zou ik eens stoppen met die defensieve zieligheid. Voor een werkgever zijn motivatie en kennis van belang. Er is geen werkgever die Richard Branson, Louis van Gaal, of Matthijs van Nieuwkerk zou weigeren. Maar 50-plussers moeten zich ook, net als 30-/40-/60-plussers-realiseren dat het gaat om vandaag. Niet om gisteren. Als je goed bent, kun je op je 30ste of op je 70ste ceo zijn. Maar het is wel van belang dat je blijft leren, blijft luisteren, blijft ontwikkelen, blijft presteren. Je wordt betaald voor het toevoegen van waarde. Want het moet gezegd: veel 50-plussers zijn stronteigenwijs. Kortom, afgezien van alle foute campagne-inspanningen door het UWV: als je niet wil leren, aanpassen of veranderen eindig je geheel terecht bij Caroline in Toverland.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!