Een paar dagen geleden deelde ik op LinkedIn het bericht van een collega-bureau. Ze zoeken een copywriter in vaste dienst. Ik krijg vrijwel dagelijks open sollicitaties, vaak van mensen die ik liefst morgen zou willen aannemen, maar helaas heb ik er geen plek voor. Misschien kan ik die leuke mensen zo toch aan een job bij een leuk bureau helpen. De kop boven de advertentie was: ben jij de copywriter van nu?
Een freelance copywriter reageerde met de quote dat de copywriter van vandaag een freelance copywriter is. Oftewel een copywriter in vaste dienst is van gisteren. Ik kon het niet laten daar stekelig op te reageren. Toen ging het los; freelancers vielen over elkaar heen met kleinerende kwalificaties over copywriters in vaste dienst.
Reservespelers
Ik gooi hier nog even wat olie op het vuur: freelancers probeer je buiten de deur te houden. Je nodigt ze pas uit als het echt niet anders kan. Het is een beslissing waarover wordt vergaderd, want ze zijn duur. Zodra de klus geklaard is moeten ze (dus) zo snel mogelijk weer weg.
Het zijn je reservespelers. Aan de zijlijn kunnen ze volledig concentreren op het klusje, maar ze hebben geen invloed op het beleid en zijn nooit cultuurdragers. Ze zijn geen vast aanspreekpunt voor juniors en klanten. Ze bewaken de tone-of-voice niet, want die kennen ze niet. Heel soms maken invallers het winnende doelpunt.
Hele goede freelancers komen juist door ‘de-blik-van-buiten’ met een inzicht dat uiterst waardevol is. Die freelancers worden doorgaans een baan aangeboden. Die ze bijna altijd accepteren. Kortom: het is allemaal goed en mooi zoals het is. Toch?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!