Sinds vorig jaar vraagt Nils Adriaans mensen uit het vak om een week lang curator te van zijn *Random pic(k) of the day for a week: ‘Iedere dag plaats ik dan een door haar of hem gekozen visual van beeld/film/muziek/poëzie of wat dan ook, plus een korte toelichting (waarom heb je voor dit fragment gekozen?) op mijn Facebook-pagina.’ Daarnaast bundelt hij sinds dit voorjaar iedere vrijdag de bijdragen van zijn curatoren op Adformatie.nl.
Deze week was Halal-regisseur Thessa Meijer, die onlangs met haar korte film 'The Walking Fish' de Young Director Award’s Special Jury Price in Cannes won, curator. Ze deelde 'een selectie van werk dat mij inspireert, stuk voor stuk een beetje vreemd en net even anders is dan de dagelijkse realiteit.'
Hier de 5 bijdragen van Meijer:
1. Een beetje gek
Fotograaf Brooke DiDonato maakt vervreemdende beelden die bij mij direct allerlei vragen oproepen. Wat is hier aan de hand, hoe is deze persoon in die ongemakkelijke positie terecht gekomen en wat gaat er nu gebeuren? De beelden spreken enorm tot mijn verbeelding. Ieder shot zou een perfect beginpunt voor een commercial kunnen zijn, ik denk bijvoorbeeld aan een bouwmarkt-reclame waarin mensen op onmogelijke manieren in en om hun huis leven, totdat ze die ene winkel ontdekken met handige haakjes voor de garagedeur en een middel om het tapijt schoon te krijgen zonder ‘m zelfstandig naar de stomerij te hoeven rollen.
Maar Didonato’s werk is niet alleen maar een beetje gek, er zit ook een sterke emotie in. De personen op deze foto’s verstoppen zich en bevinden zich - al dan niet door eigen toedoen - in benarde situaties. Er straalt een bepaalde eenzaamheid en grimmigheid uit de houdingen, stilering en kadrering. Het communiceert zonder dat er iets uitgesproken is. Dit is hoe ik zelf ook graag begin aan een project: met een sterk, origineel beeld dat direct een gevoel oproept en waar een high concept verhaal uit ontstaat. Fotografie is wat dat betreft een enorme bron van inspiratie, ook het werk van Allessandra Sanguinetti, Lise Sarfati, Nguan, Gregory Crewdson en vele anderen die helaas niet meer in dit lijstje passen!
2. Deze scène blies me weg
Anna Boden en Ryan Fleck’s “Captain Marvel” is sowieso een heerlijke film, maar deze scène blies me weg. Productioneel een hele kluif, maar conceptueel juist groot in haar eenvoud. De heldin zoekt in een overvolle metro naar haar vijand, een Skrull, maar die Skrull kan shapeshiften en dus letterlijk iedereen zijn. De makers kozen voor de minst evil persoon die je je maar kunt voorstellen: een omaatje met een stralende glimlach. Alles aan haar styling is schattig: van haar gebreide vest tot haar ronde jampotglazen. In principe zou deze scène zo in het echt kunnen gebeuren, de setting is direct herkenbaar. Maar voeg één magisch / fantasy element toe en je kijkt met een totaal ander en onverwachts perspectief. Dat vind ik te gek. Het script is dus goed, maar de uitvoering is ook briljant. Ik kijk uit naar het moment dat ik zelf zo’n grote stunt-scène ga maken.
3. Het lachwekkende zit puur in de timing
Een andere favoriete “crazy old lady” is die uit de supermarkt in de film Tampopo van Juzo Itami. Fantastische scène waarin een karaktereigenschap die we allemaal herkennen (wie knijpt er niet te hard in avocado’s?) zeer geloofwaardig wordt uitvergroot. Er is geen muziek gebruikt om de humor aan te zetten, het lachwekkende zit puur in de timing, cameravoering, sound design en vooral het acteerwerk. Inzoomen op zoiets menselijks en herkenbaars maakt het vervreemdend en lachwekkend.
In Tampopo zien we in extreme vorm hoe het knijpen in voedsel een lekker gevoel oproept bij de klant, maar voor grote ergernis zorgt bij de verkoper. Je voelt zelf bijna de zachtheid en sappigheid van de perzik als de vrouw haar vingers erin drukt, door de obsessieve manier waarop zij dit doet en het fijne geluid van het straaltje sap. Het lijkt me tof om een gevoel dat een merk of product oproept op eenzelfde manier te kunnen neerzetten in een film, door te kijken naar eigenschappen (geur, textuur, smaak, gevoel etc) en daar een personage omheen te bouwen die er maar geen genoeg van kan krijgen.
4. Alles lijkt vrij normaal, totdat de kamer over een spoorlijn begint te rijden
Mijn lievelings-set aller tijden komt uit "You, The Living" van Roy Andersson. Een meisje is verliefd op een rockster en vertelt in de camera over een droom die ze had. In haar droom zien we haar en de rockster als pasgetrouwd stel in hun appartement. Alles lijkt vrij normaal, totdat de kamer over een spoorlijn begint te rijden naar een station waar een groep mensen het gelukkige echtpaar toejuicht.
In film en commercials kun je een wereld scheppen zoals jij die graag ziet. Mooier, grimmiger, dromerig en vooral met andere regels. Zo bouwden we voor mijn televisiefilm De dag dat mijn huis viel (2017, VENFILM) een huis dat scheef kon zakken en uiteindelijk omvalt. Ik schotel mensen graag een andere realiteit voor die spiegelt aan de onze, om zo een ander perspectief te geven op onze wereld. Deze scène van Andersson doet me denken aan het werk van Quint Buchholz, die in zijn schilderijen met magisch realisme werkt en me eveneens inspireert.
5. Het is de bedoeling dat je de tegenspeler zo toetakelt dat hij het veld in een doodskist verlaat
Dan de Tsjechische regisseur Jan Švankmajer die van iets doodnormaals als een ontbijt (zie Food) iets totaal bizars maakt wat je nooit meer vergeet. Ik zie een dergelijke verhaallijn heel goed voor me in bijvoorbeeld een anti-sleur-film die mensen stimuleert om eens iets nieuws te doen met hun leven. De practical effects hier zijn ook fantastisch.
Zijn film Manly Games (1988, zie tweede filmpje) duurt wat langer maar is minstens zo briljant. Man probeert voetbalwedstrijd te kijken, maar het spel gaat nét even anders: het is de bedoeling dat je de tegenspeler zo toetakelt dat hij het veld in een doodskist verlaat. Een vreemde en heel grappige mix van stop-motion, animatie, found footage en live action.
Reacties:
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!