Even leek het alsof de nieuwe Adfo Groep bij de lancering meteen alweer de weg kwijt was; een tenenkrommende sketch met een dronken Sinterklaas sloeg volledig op kaas en deed menigeen vertwijfeld om zich heen kijken; wie heeft dit bedacht?! Zo zie je maar; over concepten schrijven is toch net iets anders dan ze bedenken.
Maar gelukkig was de speech van hoofdredacteur Astrid Prummel, over onder andere de jonge jaren van het blad, toen er geld in overvloed was en ze als beginnend redacteur een auto en credit card van de zaak kreeg, een stuk interessanter. En toen zelfs burgemeester Van der Laan het eerste exemplaar in handen kwam nemen, kreeg ik weer wat hoop voor het blad dat ik 15 jaar geleden, toen ik werkte bij Unilever, voor het eerst met smaak las.
Wat natuurlijk het meest opvallend is aan het door Studio Room gerestylde blad, is dat het niet meer gratis is; voor 2 biertjes per maand, zo vertelde investeerder Willem Sijthoff ons tijdens de lancering, heb je het voortaan in huis. Ik weet niet precies waar Sijthoff zijn biertjes drinkt, maar in het meest gunstige geval is dat op jaarbasis zo’n €60. Toeval of niet, dat is hetzelfde bedrag als De Correspondent zijn potentiële abonnementhouders vroeg om zich te kunnen lanceren. Maar er zijn drie belangrijke verschillen met deze nieuwe journalistieke titel - los even van het feit dat het een uitsluitend digitale titel wordt. Ten eerste heeft de Correspondent een veel bredere doelgroep. Ten tweede vroeg het deze doelgroep uitdrukkelijk om bestaansrecht voordat het van start ging. En ten derde heeft het journalisten van algemene naam en faam in zijn gelederen.
Van der Laan noemde het in zijn speech onbegrijpelijk en briljant tegelijkertijd om terug te vallen op “een businessmodel van 100 jaar geleden”. Temeer natuurlijk omdat het blad altijd gratis was – dat is gelijk ten vierde, trouwens. De hamvraag is dan ook of al die mensen die het blad altijd in het plastic lieten zitten er nu opeens voor gaan betalen. Van der Laan heeft misschien minder verstand van bladen maken dan Willem Sijthoff, toch voelde onze burgemeester aan zijn water dat er hier iets wrong.
Maar, zoals gezegd, er moest iets gebeuren. Pappen en nathouden was sowieso geen optie. Ik hoop dat het blad met meer diepgang – net als De correspondent - en een wat kritischere toon de €60 per jaar kan rechtvaardigen. Al is kritiek toch ook weer erg gevaarlijk in de ijdele wereld van de marketingcommunicatie, zo zag ik meteen al in het artikel over ASR, John Doe en Alwine de Jong, want Hein Mevissen gaat z’n abonnement zeker niet verlengen.
Hoe het ook zij, spannende tijden wachten Adformatie. Ik blijf het blad in ieder geval voorlopig nog even trouw uit het plastic halen. Drink ik gewoon af en toe een biertje minder.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!