Tekst: Nick Maas
Bekentenis: ik ben een hypocriet. In mijn rol als afstuderend advertiser ben ik al jaren bezig te leren hoe ik reclame maak waarvan ik vind dat ‘ie gezien moet worden. In mijn rol als fervent verkenner van het internet blokkeer ik álle inkomende reclame van mijn collega’s. Ik durf het wereldwijde web niet eens te betreden als het vijfhoekige icoontje - linksboven in mijn browser - niet aangeeft klaar te zijn voor actie door rood op te lichten.
Ik blijk niet alleen te staan in mijn prerollfobie. Navraag bij mijn twee - óók advertising studerende - huisgenoten toonde aan dat ook zij enkel gewapend met AdBlock-software het web op durven. 100% van de ondervraagde advertisers blokkeert alle online advertising dus. Oke, misschien niet zo’n betrouwbaar onderzoek, maar het feit dat AdBlock de nummer één gedownloade plug-in is moet toch een belletje doen rinkelen.
Dat mijn prerollfobie geen onderdeel is van een bovenliggende haat aan alles dat met reclame te maken heeft moge duidelijk zijn; daar is mijn studiekeuze getuige van. De aaneenschakeling van scheldwoorden die te horen is wanneer een filmpje van m’n favoriete voetbalclub wordt onderbroken door de zoveelste boodschap van een bankier blijft immers uit wanneer ik televisie kijk en onderbroken wordt door een reclameblok. In m’n auto geen tirade wanneer de radio reclames afspeelt. Full page takeovers, pop-ups en pre-rolls staan alleen in hun macht mijn bloed te laten koken.
En zo gek is dat niet. Dat ligt niet aan de inhoud van die reclame. Dat ligt aan de context waarin ik ermee geconfronteerd wordt. In een wereld waar keuze steeds meer centraal staat is online advertising het laatste souvenir uit de tijd waarin we aten wat de pot schaftte. Een blog pas kunnen lezen nadat je het kruisje van een beeldbedekkende advertentie hebt gevonden, 30 seconden van een dronken Rus die van een speeltoestel dondert pas kunnen zien nadat je een net zo lange advertentie hebt moeten bekijken; het zijn rechtstreekse vertalingen van traditionele TV- en krantenadvertenties die niet passen bij de vrijheid van het web. We gaan van radio naar Spotify, van televisie naar Netflix en van kranten en tijdschriften naar Blendle. We stellen ons eigen programma samen, maar over de reclameblokken hebben we niets te zeggen.
Het feit dat pre-rolls die wél gewaardeerd worden diegene zijn die inspelen op het gevoel van frustratie dat ze opwekken bewijst alleen maar hoe ingeburgerd de haat richting (opgedrongen) online advertising is. Neem bijvoorbeeld deze van Geico:
Of deze van Hi:
#MORECRAP case film
Grapjes die je niet eindeloos kunt herhalen, waar het merk de schijn wekt aan de kant van de consument te staan, maar eigenlijk des te schuldiger is; het geeft immers aan te weten dat het de consument irriteert met hun opgedrongen boodschap.
Volgens mij is het tijd online consumenten niet meer te zien als ganzen wiens kelen we kunnen opzetten om ze te forceren alles tot ze te nemen. Consumenten kiezen online zelf wat ze tot zich en nemen, en wanneer. Van Foie Gras naar de scharrelconsument. Dat klinkt idealistisch, onhaalbaar misschien zelfs, maar is dat zo? Kijk eens naar de likes en followers van merken die hun online game op orde hebben. Miljoenen mensen die vrijwillig hebben aangegeven van een merk te houden en de bijbehorende advertising tot zich te nemen.
Laat online advertising niet de fout maken die de muziekindustrie maakte toen ze merkten dat software als Napster gemeengoed was geworden. Wat die software voor hen was, is software als AdBlock voor ons. En voor diegene die AdBlock nog niet omarmd hebben is de pre-roll voor een Youtube clip tóch niet meer dan een kans hun reflexen te testen en zo rap mogelijk op ‘advertentie overslaan’ te klikken wanneer de timer op 0 staat.
Misschien is het nog niet zover. Misschien zijn kanalen als Facebook en Twitter nog niet voldoende voor merken om het traditionele model van adverteren te laten vliegen, maar de populariteit van AdBlock bewijst één ding: negeren = verliezen. Tot die tijd sterft alle online advertising tijdens mijn surfsessies een vroege dood. Thanks, AdBlock. Dan maar een hypocriet.
ReclameRidder Nick Maas is 4e jaars advertising student aan de Willem de Kooning Academie. Hij heeft zijn stage gelopen bij Dallas in Belgie.
Reacties:
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!