Want of je nu in Frankrijk, Spanje of waar dan ook bent, de lokale bevolking lijkt een stuk relaxter dan jijzelf. Wijntje bij de lunch, de kinderen doen maar en de klok heeft er een volstrekt andere functie. En hoe primitiever hoe beter, zonder de overdaad aan alles lijk je meer van het leven te genieten. Fris en vol goede moed en voornemens keer je huiswaarts.
Het rotweer bij thuiskomst lach je nog weg. Maar was je tijdens de vakantie al dan niet bewust van nieuws verstoken, thuisgekomen haalt oud nieuws je in. De wereld die je de afgelopen dagen door een roze zonnebril zag, blijkt toch minder rooskleurig.
Aanvankelijk lijkt het nog goed te gaan. Voor even hebben de gouden medailles van onze 'nationale' helden Dafne Schippers en Sifan Hassan de ellende van MH17 naar de achtergrond gedrukt.
Maar Oekraïne blijft een brandhaard en in Syrië is het 170 duizend doden verder business as usual. Het kalifaat is in Irak en omstreken aan een wederopstanding bezig. Gedonder en vele doden in Gaza. Amerikaans aandoende etnische rellen in de Haagse Schilderswijk. En een eindeloze hoeveelheid berichten over banken, raden van bestuur en commissarissen die de crisis blijkbaar in comateuze toestand doorgebracht hebben en nu wakker geschud de draad oppakken en vanouds verder graaien.
Allemaal niet de schuld van Nederland? Conflicten waar we in meegezogen worden? Hoe staan we er eigenlijk voor als land?
Een advertentiespread in NRC van afgelopen weekend zegt alles. Onder de kop 'Waarin een groot land klein kan zijn' vraagt Vluchtelingenwerk Nederland zich af waarom 600 hier gewortelde kinderen 'ons' land uit moeten. Kinderen die hier sinds hun vroegste jeugd wonen en zich in niets behalve hun afkomst onderscheiden van hier geboren en getogen Nederlandse kinderen. Is er verschil tussen hen en de op 15-jarige leeftijd uit Ethiopië naar Nederland gemigreerde en in 2013 genaturaliseerde Sifan Hassan?
We staan erbij en kijken ernaar.
Maar het kan ook anders. Neem Gekke Gerrit, de nieuwe discountsupermarktformule van C1000-ondernemer Gerrit Hoksberg, die onder meer restpartijen gaat verkopen van producten die tegen de houdbaarheidsdatum aanzitten. Een initiatief zo ludiek dat het doet denken aan de goeie ouwe tijd van verdraagzaamheid, love & peace. Laten we eerlijk zijn, dat we voedselbanken hebben is toch überhaupt een schande! Adformatie #17 van 22 augustus brengt wat zonneschijn achter de donkere wolken. Gelukkig is daar David Snellenberg die wel stelling durft te nemen en voor bepaalde klanten niet wil werken omdat hun werkwijze of producten hem niet aanstaan.
Uit: Adformatie #17, week 34, 22 augustus
