Collega’s word wakker, publiciteit kan anno 2015 niet altijd gratis zijn

Ben ik nou zo…

‘De redactie ziet je verhaal wel zitten. Voor een mooi bedragje willen ze er zelfs een coverartikel van maken.’ Ons collega-bureau uit de UK kijkt ons minachtend aan. Alsof ze ons hoorden vloeken in de kerk. Maar de klant zegt: ‘Waarom regelen jullie Britten dit soort dingen nooit?’ Je Engelse collega, die toch werkt voor een van de snelste groeiers in de UK, kijkt als door een wesp gestoken en vervolgt op gedecideerde toon: ‘Wij houden ons verre van alles wat met betaalde publiciteit te maken heeft. Dat zien wij niet als pr.’

Eerlijk is eerlijk, wie mij tien jaar geleden zou zeggen dat we op deze manier pr zouden bedrijven had ik misschien ook vreemd aangekeken. Maar de realiteit van de dag is dat media bestaan bij de gratie van de bijdragen van de belanghebbenden − wie dat ook zijn − en die bijdragen komen niet meer binnen door sec advertenties.

Anno 2015

Sterker nog, eigenlijk is het te logisch voor woorden. Je wilt in contact komen met de doelgroep, de juiste boodschap kwijt in een goede context en gaat daarvoor de conversatie aan met een medium. Natuurlijk doe je als pr-consultant je stinkende best om de mooiste verhalen naar boven te halen en interessante activiteiten te ontwikkelen, maar ergens houdt het op. Ik kan mij er dan ook over verbazen dat er professionals zijn die vrijwillig hun eigen reikwijdte beperken en zich beroepen op de dagelijkse gang van zaken van tien jaar geleden. En aan de bedrijvenkant is het niet anders. Ook daar wordt paid en earned nog vaak uit elkaar gehouden en o wee als je over de grens kijkt. Anno 2015 nota bene.

Stelselmatig

Hoe kun je het hebben over het stelselmatig bevorderen van wederzijds begrip in branches waar de media verdwijnen als sneeuw voor de zon? Hoe kun je de stelselmatigheid garanderen zonder dat je hier en daar wat content sponsort en een sandwich-deal maakt. Waarom wel betalen voor de productie van een video en niet voor de plaatsing ervan. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je niet eeuwig kunt profiteren van media, zonder dat er ooit een cent naartoe gaat.

Kijkend naar mijn Britse collega kwam ineens de uitspraak van Van Gaal – Ben ik nou zo slim of… − in mijn gedachten naar boven. Onmiddellijk gevolgd door de vraag hoe bedrijven en andere pr-bureaus in Nederland daar nu tegenaan zouden kijken. Ik stel de vraag hier hardop. Ik ben benieuwd naar de reacties.