En dan zijn er kleine merken (Woolrich Woolen Mills, Undercover, Visvim, Momotaro, John Smedley) die investeren in kwaliteit: ambachtelijk producten met een duidelijke herkomst, gemaakt van de beste materialen. Ze nemen zichzelf als uitgangspunt en gebruiken de vaak rijke historie en regionale sentimenten. Bewust of onbewust spelen ze in op het verlangen naar een wereld die overzichtelijk en eerlijk is.
Gek genoeg hebben juist die obscure merkjes veel profijt van die grote allesomvattende markt. Anderson’s long tail aan het werk. De vraag naar echte, authentieke producten stopt namelijk niet bij de grenzen van Derbyshire, Osaka of Pennsylvania. Authentieke producten, met transformationele eigenschappen (potentiële blijmakers dus) schenken een gevoel van verbondenheid. Echt resoneert in de ziel en verstevigt de eigenwaarde. De pakketvliegers draaien overuren.
De tegenvallende beursgang van Prada is dan ook veelzeggend. Natuurlijk, het vertrouwen van beleggers is laag en de kredietcrisis suddert na. Maar zou er niet meer aan de hand zijn? Prada mist een diepere merklaag. Het is toch vooral zorgvuldig gecomponeerde lucht; mooi, slick, internationaal, maar intrinsiek leeg en van matige kwaliteit. Zoiets voelt de consument en met hem de belegger. Zeker in een meer verzadigde markt als de onze. Een markt waar men met argwaan kijkt naar merken die hun toegevoegde waarde ontlenen aan marketing.
Niet voor niets koos Prada Hongkong voor de beursgang. Het zijn vooral upcoming markets die gevoelig zijn voor opgeklopte luxe. Nadeel is dat ze in Azië heel goed wat Prada 'waard' is. Ze maken een flink deel van die jasjes en tasjes immers zelf, voor een aandeelhouderswaarde creërend loon. Handmade in Italy mag er dan op staan, het enige wat in Italië gebeurt, is het aannaaien van een knoopje. Geloof het of niet, door illegale Chinezen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!