De avond dat de nieuwe Paus werd gekozen, moest ik trouwens sterk denken aan de beginperiode van Barack Obama. Want ook de huidige president van de Verenigde Staten was iemand die radicaal zou gaan breken met het verleden.
Pasen
Maar we krijgen meer dan ‘nur ein Mensch’ in het Vaticaan, We krijgen namelijk een verhaal. Een verhaal van verlossing. Het verhaal van Franciscus I komt dicht bij het verhaal van de oorspronkelijke verlosser zelf. Niet voor niets heeft Petrus’ plaatsvervanger het over de heroriëntatie op de armen, op Christus. Goed om even te weten dat ik zelf niet enig geloof aanhang. Maar waar de (Katholieke) Kerk natuurlijk nog altijd sterk in is, is het verhaal. Sterker nog: de kerk vertelt geen verhaal, maar is het verhaal. En dit wordt rond Pasen maar weer eens bevestigd.
En onze arme Dijsselbloem? Nou, ik zou liever de katholieke kerk (of de mensheid) of in het geval van Obama de Verenigde Staten (lees: de wereld) redden dan een land als Cyprus. Want, of we het nu rationeel denken of niet: Dijsselbloem, ook al is hij slechts een politieke pion, heeft een verlossingsetiket op zich geplakt. Dijsselbloem fungeert op de omslag van het boek: ‘de nieuwe voorzitter’, met de nadruk op het woordje ‘nieuwe’.
Verlossingsreflex
Impliciet brengt dat de belofte met zich mee dat hij het anders gaat doen. De hoop dat we een stap verder komen. Waarom? Omdat we het allemaal niet meer weten. De wereld is te complex. Er is te veel samenhang, te veel perspectieven, problemen, vragen en te weinig antwoorden. En als we dan gaan zoeken naar een antwoord schieten we zeker nu - en misschien moet ik me hier beperken tot de Westerse wereld - intrinsiek in de mentale reflex van ‘het verhaal der verhalen’. Het enige verhaal waarin het uiteindelijk wel lukte. Zie Franciscus, zie Obama. Teleurstelling natuurlijk gegarandeerd, maar dat mag de euforie van de hoop niet drukken.
De vraag waar Dijsselbloem dan voor staat, luidt: wat is invulling van mijn verhaal? Hoe geef ik invulling aan de impliciete verlossingsbehoefte? Wie of wat ga (of kan) ik eigenlijk redden? Cyprus? De eurozone? De economie? De werkgelegenheid? De euro? Europa an sich? Nee, niets van dat alles. Blijf daar ver van weg. Als Dijsselbloem iets van verlossing kan brengen, is dat misschien die van de alledaagsheid. Hij kan de Hollandse kijk op de zaak brengen. De nuchtere strijd voor in plaats van de financieel ideologische strijd om Europa. Maar ik heb het met de man te doen. Liever op een balkon voor miljoenen adepten dan aan tafel met een handjevol Europese politici. Memento mori.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!