Deze week was regisseur Folkert Verdoorn curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde hij zijn inspiratie op de LinkedIn-pagina van Nils Adriaans en Adformatie (één bijdrage per dag).
Zijn 5 bijdragen:
1. Onorthodoxe schoonheid - Zelfs na de meest duistere momenten zal de zon weer schijnen
'Ik maak dingen om gevoelens die me fascineren te verwoorden en te delen met de wereld: het gevoel van glorie, onorthodoxe schoonheid, ergens voor gaan (zelfs als je weet dat het je ondergang wordt), de vaak bitterzoete realiteit van het leven, enzovoort.
In de komende vijf dagen zal ik hier een aantal voorbeelden laten zien van verschillende onderwerpen die voor mij grote inspiratiebronnen zijn, te beginnen met de openingscène van 'Werckmeister Harmonies', een film van Béla Tarr, een Hongaarse filmmaker wiens werk wordt gekenmerkt door een langzame en contemplatieve filmstijl. Hiermee daagt hij de kijker uit om na te denken over de diepste aspecten van het mens-zijn.
In deze tien minuten durende 'one taker' openingsscène, die zich afspeelt in een somber café, zie je hoe een enigmatische man met een groep dronkaards de werking van het zonnestelsel laat zien. Wat volgt, is een prachtige choreografie van dronken individuen die om elkaar heen dartelen terwijl de man predikt over de onpeilbare duisternis van het universum en hoe de dieren op aarde in angst wegkruipen bij een zonsverduistering. 'Step with me into the boundlessness', de grenzeloosheid, zegt de man voordat hij begint. Een mooie zin. Film is voor mij bij uitstek een plek waarin we ons niet hoeven te beperken en onze verlangens kunnen vormgeven en duiden, zonder rekening te houden met aardse beperkingen.
Voor mij vormt de scène een hommage aan het ongrijpbare gevoel van wat het betekent om te leven, een scène die laat zien dat zelfs na de meest duistere momenten de zon weer zal schijnen. Maar voor jou kan het weer iets heel anders betekenen. Dat is wat een goed kunstwerk in mijn optiek moet zijn: een soort Rorschach-tekening waarin je persoonlijke gedachten en gevoelens ademruimte vinden.'
2. 'De stijl van zijn gedicht is prachtig. Chaotisch en intuïtief, soms teder, soms vulgair'
'De laatste drie albums van Nick Cave hebben een grote invloed op me gehad. Specifiek na de over hem gemaakte documentaire ‘One More Time With Feeling’ waarin hij zijn nieuwe album ‘Skeleton Tree’ aan het opnemen is, raakte ik in de ban van de enigmatische 60'er met zijn mystieke, vaak tegen het sentimentele aanhangende ballads.
De film, gemaakt door Andrew Dominik, is een experimentele zwart-witvertelling waarin je hem volgt tijdens de opnamen van 'Skeleton Tree'. Zijn zoontje is kort daarvoor overleden, wat als een zwarte wolk boven de fragmentarische, soms zeer realistische, soms bijna videoclipachtige film hangt. Maar door het leed schijnt een zekere weerbaarheid, een verlangen om het verlies te duiden, die ik bewonderenswaardig vind. In dit fragment hoor je het gedicht 'Steve McQueen', een verhaal over de acteur in ons allen, de zoektocht van het mens-zijn en de rol van de verteller, de duider.
De stijl van zijn gedicht is prachtig. Chaotisch en intuïtief, soms teder, soms vulgair. Het kan zichzelf misschien het best omschrijven als een zoekend delirium dat de charme van zijn eigen teloorgang inziet en hier wel van kan genieten. Een insteek die ik zeer kan waarderen.'
3. Guinness - Surfer, een onmogelijk en op papier idioot idee
'Eén van de redenen waarom ik zoveel van commercials en videoclips hou, is omdat het je de ruimte geeft om een zekere tendens te duiden, zonder dat dit helemaal van A tot Z uitgekiend hoeft te worden, zoals dat bij een film wel moet. Het moet impact maken, spectaculair zijn en iets vertellen wat nieuw is. Dus komen er ideeën, grootse of groteske ideeën, nieuwe unieke werelden moeten er worden geschapen. En dat is leuk. Als regisseur kun je zo een beetje god spelen en zo'n wereld gaan creëren.
Enfin, Jonathan Glazer is een grootmeester in het creëren van dit soort werelden. En iemand die altijd als eerste het nieuwe onmogelijke deed, zoals in deze film voor Guinness. De middelen waren er nog helemaal niet om dit soort complexe VFX-dingen te doen met paarden in golven et cetera. Maar hij was zo'n perfectionist en moest het voor elkaar krijgen. Ik heb verhalen gehoord van paarden op trampolines in gigantische green screen studios, onmogelijke golven filmen en eindeloos gezeik. Maar het resultaat is geweldig. Het gevoel van surfen en 'living for the moment' wordt waanzinnig goed verteld, vooral door die paarden. Vooral door dat onmogelijke, en op papier idiote idee.
Dat is een goede commercial en een regel waar ik me aan probeer te houden. Als het écht onmogelijk en idioot voelt, zal het wel goed zijn.'
4. De overgave van Phil Collins - 'Het diep inademen met de ogen dicht, alsof hij deelneemt aan een buitenaards ritueel, is zalig om te zien'
'In mijn werk combineer ik vaak humor en poëzie. (Bijvoorbeeld in deze campagne voor Daily Paper.) Een groot voorbeeld hiervan is altijd deze campagne voor Cadbury’s geweest.
In een paar net iets te lange takes zie je een gorilla zich voorbereiden op het drummen van 'In the Air Tonight' van Phil Collins. Er zit een zekere humor in, absurditeit zelfs, maar tegelijkertijd ook een schoonheid; het weet de overgave en passie van Phil Collins heel goed te vangen.
Het diep inademen met de ogen dicht, zijn enorme harige handen zwevend boven een drumstel, alsof hij deelneemt aan een buitenaards ritueel, is zalig om te zien.
Vanuit een filmisch oogpunt is het ook bijzonder sterk uitgevoerd. Door bewust te kiezen voor handheld en het in een onopvallende studio te filmen, krijgt het een soort echtheid die veel krachtiger is dan wanneer het met strakke beelden in een gelikte concertzaal zou zijn gefilmd.'
5. Tenslotte een homage aan het maakproces
'Filmen is onpraktisch werk. Daar moet je van houden. De continue stroom aan problemen die op je pad komen, de trechter waar al je ideeën doorheen moeten, en de veel te lange uren die je achter je laptop doorbrengt tot diep in de nacht in gesprekken met crewleden over de meest idiote zaken.
Er is een documentaire gemaakt over het maakproces van Apocalypse Now (één van mijn favoriete films), genaamd Hearts of Darkness. Een prachtige documentaire die laat zien hoe regisseur Francis Ford Coppola met een belachelijk grote crew maandenlang in de Filipijnse jungle verbleef, terwijl de ene na de andere calamiteit plaatsvond.
Zijn hoofdrolspeler Martin Sheen kreeg een hartaanval. Een tyfoon verwoestte een groot deel van de set. En veel van de acteurs en crewleden begonnen langzaam door te draaien in de jungle door de LSD en verdovende middelen (het waren de jaren '70). Het meest intrigerende vond ik echter het fragment hieronder. Een mooi symbool voor het idiote, als wel als het prachtige van film maken.'
Komende week is Romélia Schwarzkächel, Marketing Manager TerraSana Organic Food, curator van #RPOTDFAW.
