Autisten durven de straat op. Verstokte gamers strekken de benen in de buitenlucht. En zelfs de jeugd gaat aan de wandel. Wat voor Pokémon GO een onbedoeld bijeffect is, blijkt maar moeilijk haalbaar voor doelgerichte gezondheidscommunicatie: mensen laten bewegen.
Het spel en haar spelers worden desondanks onbeschaamd weggezet als ‘dom’. Waarom eigenlijk?
Zelf de pion
Voor wie deze zomer doorbracht in een prikkelarme omgeving zonder internet hierbij een korte introductie: Pokémon GO is een augmented reality-game waarin je op zoek gaat naar fantasiefiguurtjes die zich verschansen in de 'real world'. Wie mee wil spelen moet in beweging komen en wordt daarbij gemotiveerd door vibrerende markers op een plattegrond. Op de route vind je zogenaamde PokéStops. Hier kun je extra punten scoren waarna de route weer wordt hervat.
Pokémon GO lijkt zo bezien veel op een gezelschapsspel zoals Ganzenbord. In plaats van zittend te staren naar het bord, ben je nu zelf de pion en staar je al lopend naar je mobieltje.
Over het bedrijfssucces van Pokémon GO konden we deze zomer dagelijks lezen en zien via alle media. Het aantal downloads overtrof alle verwachtingen; ook Nederland heeft zeer veel actieve gebruikers.
Belangwekkender binnen deze context is het feit dat Pokémon GO een doelgroep in beweging brengt die we met gezondheidscommunicatie maar moeilijk bereiken, ondanks gamification, social marketing of entertainment-education. Bijvoorbeeld autisten en mensen met een laag opleidingsniveau, krappe beurs en hoog risico op chronische ziekten. Mensen die wel gezien worden maar onvoldoende gekend. En: onbekend maakt onbemind.
Zoekende sukkels
Verschillende reacties op Pokémon GO zijn getuigenissen van deze ridiculisering. Ik zag reeds een tegelwijsheid voorbij komen waarin spelers, zonder opgaaf van reden, als ‘dommer dan dom’ worden gekenschetst. Een Facebookpost – meer dan 68.000 geliked en 20.000 keer gedeeld - karakteriseert "Pokémon zoekende sukkels” in foutloos Nederlands als nutteloos en liefhebbers van “domme shit” [lees: Pokémon GO].
Ik begrijp het sentiment maar stoor me desondanks aan de arrogantie ervan. Een spel dat socialiseert, waaraan iedereen kan meedoen, dat gezinnen samen laat wandelen en autisten meer bewegingsvrijheid geeft, verdient lof, ook al staat het spel jou tegen.
Foto: Marc Bruxelle
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!