Een gehaktbal met truffelmayonaise. Dat dan weer wel. Na de gehaktbal van de Ballentent aan de Maas wist ik dat er meer bij kwam kijken dan het rondslaan van rundvlees. De familie ballentent sloeg zo’n beetje 40 kilo gehakt per dag rond en voegde hier eigenhandig nog een geheim ingrediënt aan toe. De bal werd op de perfecte temperatuur en precies lang genoeg gebakken. Eerst heel hard en kort, dan heel lang en zacht.Dat dit gegeven de mariniers begin vorige eeuw niet kon plezieren en de hele ballentent aan de ankerketting een paar meter over de kade sleurde, deed daar niets aan onder.
De gehaktbal arriveerde in een hoog porseleinen schaaltje met het formaat van de gehaktbal. Vier schuin gesneden sneetjes stokbrood met bosui en een schoteltje truffelmayonaise deed me realiseren dat ook een gehaktbal er chique uit kan zien. De onpraktische ervaring van het eten ervan, nam ik voor lief.
De dikke plak brood van mijn eetgenoten, zo zag ik om me heen, hadden de omvang van een grote Duitse snitschel. Zo een die je alleen in de lokale gästhoven kon krijgen, samen met 4 liter Dunkelweis. En waren vooral in het midden rijkelijk belegd. Prachtig om te zien. Ook hoe doe mensen uiteindelijk met bierviltjes en designboekjes de stukken kaas van de tafel veegden.
Ik keek voordat ik naar buiten ging nog even in het cadeauwinkeltje en pikte nog even de met witte inkt op witte kaften gedrukte designboeken mee. Titels met schuin afgesneden lettertypes met achterstevoren gekeerde letters stonden me hip aan te staren. Designboeken.
Ik reed linea recta naar de dichtstbijzijnde bouwmarkt om thuis met zweet op mn voorhoofd een perfect recht en degelijk houten schuurtje in elkaar te hameren.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!