Ik werk sinds kort weer aan opdrachtgeverkant (dat is bureautaal voor iedereen die niet bij een bureau werkt). Een enorme schok, want ineens word ik me bewust van het enorme oerwoud van bureaus dat er in Nederland op communicatiegebied is. Kijk alleen maar op de pagina publicrelations.startpagina.nl
En hoewel ze allemaal bedrijven adviseren om onderscheidend te zijn van andere, levert een zoektocht naar een communicatiebureau me een brij van uitwisselbare teksten op. Alle bureaus putten zich op hun websites uit om hun VISIE (bewust in capitalen geschreven) te ontvouwen. Hoogdravende stukjes proza, waar je wel even goed voor moet gaan zitten om het echt te doorgronden; foto’s van medewerkers (veel jonge vrouwen en een paar oude, kale directeuren is het overheersende beeld); en casussen die moeten aantonen dat ze sterk zijn in de eredivisie van ons vakgebied: crisismanagement, positioneringsvraagstukken en andere specialismen.
Ik zoek ondertussen gewoon een bureau dat me helpt om de arbeidsmarktcampagne te ondersteunen; dus een talent dat veel leuke niet betaalde stukkies in bladen als Intermediair en Carp voor mijn firma regelt. Maar daar lijkt niemand zijn geld mee te verdienen.
De moraal van het verhaal is dat bureaus veel moeite doen om een gewenst profiel on line te zetten. Hoog in de boom met moeilijke klussen. In dat streven vergeten ze de simpele dienstverlening in de etalage te leggen, zodat ik me suf surf op zoek naar een bureau. En dan zeker weet dat ik niet mijn centen uitgeef aan een club die zich op mijn kosten voor het eerst verdiept in arbeidsmarkt-PR.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!