We gaven al onze zekerheden op, om als een paar dolle stieren de markt te bestormen. Zo hadden wij dat bedacht. We hadden de nodige ervaring op gebied van internetprojecten, maar zagen in dat het conceptueel bedenken van zowel online als mobiele toepassingen 'ons ding' was.
En dat alle begin moeilijk is, werd vrij snel duidelijk. We hadden géén helpende hand op financieel gebied, geen rijke ouders als backup, geen erfenis, geen lening van een bank, geen adviseurs of coaches en ook geen loyale werkgever die onze opstart deels mogelijk maakte. Niets maar dan ook niets dus.
Wat wij wel hadden was enthousiasme. Gedrevenheid. Motivatie. Dat soort termen en gevoelens. En een toffe bedrijfsnaam en logo. Vonden we zelf. Wij hebben altijd vragen gekregen over het zwarte haantje. En nog. Of er "een marketingbureau achter het idee zat", hoorden we vaak. "Nee. Gewoon toevallig langs een kinderboerderij gefietst". Hoe onze huisstijl en wijze van communiceren via ondermeer social media in de praktijk zou uitpakken, wisten wij niet, maar WIJ vonden in iedergeval leuk wat we deden. Nu de rest van de wereld nog. We hadden alleen nog geen concrete opdrachten in onze opstartfase. En zelfs geen zicht op iets dat daar maar op leek. We moesten zaaien. Héél véél zaaien. Het moest allemaal vallen en rijpen. Dat besef hadden we wel.
Drie maanden na onze eerste officiële dag, stond ik bij het pinautomaat. Ontoereikend saldo. Geen mogelijkheid tot geldopname. Mijn rekeningen waren Ferrari rood. Daar sta je dan. Wat nu? Zoals gezegd: geen bronnen beschikbaar. Ik had dag en nacht gewerkt, maar geen euro meer beschikbaar. Doorgaan? Stoppen en solliciteren? Een brug uitzoeken om onder te slapen?
En zoals ik het altijd las of hoorde van anderen, gebeurde het ook bij ons: enkele dagen later belde nét die ene prospect ons aan het einde van een middag op. "Die offerte die jullie vorige maand hebben uitgebracht, he? Wij gaan het doen. Wanneer kunnen jullie langskomen om het te bespreken?". "Ah, da's heel mooi!", gilde ik waarschijnlijk met overslaande stem. Ik herpakte mezelf en zei op rustigere toon en enkele octaven lager: "Ik zal even in de agenda kijken.."
Wat natuurlijk zuiver toneelspel was, want ik wist dat we de aankomende dagen geen afspraken hadden. Dus ik drukte snel de [mute] knop op mijn telefoon in, en zei tegen mijn compagnon:
"Ze willen het doen man! Ons eerste project! Die grote webwinkel! Ze willen afspreken! Morgenvroeg gelijk doen?"
"Moewah, niet gelijk toehappen", zei hij, "want dat lijkt het alsof we niets anders te doen hebben..."
"Ja maar... dat hebben we toch ook nog niet?"
Diezelfde week zaten wij met de klant aan tafel en begon onze zelfstandig ondernemerstrein langzaam op stoom te komen. Vanaf dat moment waren we 'in business' en hebben wij het grote geluk gehad (want dat is het ook vaak) dat wij steeds nieuwe opdrachtgevers mochten verwelkomen.
Vandaag, twee jaar verder, kijken we met trots en geluk terug op een turbulent begin. Halsreikend kijk ik uit naar het gouden klokkie dat ik hopelijk over 23 jaar ga krijgen...
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!