Bij die test mag iemand vragen stellen aan twee respondenten, zonder dat hij ze kan zien. Een van de respondenten is een computer, de ander een mens. Als de vragensteller niet kan achterhalen wie de computer is, moet deze als menselijk intelligent worden beschouwd. Bij mijn weten, is nog geen enkel computerprogramma geslaagd voor de test, maar komen sommige inmiddels wel in de buurt.
We kunnen deze Turingtest met enig gemak vertalen naar ons vakgebied. Al lange tijd en met grote regelmaat borrelt daar de kwestie op of reclame een kunst of een wetenschap is. In een recente Adformatie wordt bijvoorbeeld Bill Bernbach geciteerd, die volgens een Amerikaanse journalist gezegd zou kunnen hebben dat ‘reclame een kunstvorm is, geen wetenschap’. Maar ook de beroemde Philip Kotler heeft zich hierover uitgelaten. Zijn mening: het is vooral een kunst, met de ondersteuning van wat wetenschappelijke tools en inzichten.
De vraag blijft steeds terugkeren omdat het een belangrijke kwestie is. Als reclame een wetenschap is, zou dat betekenen dat de succesvolle productie ervan gebaseerd kan worden op recepten, regels en modellen die in een computer gestopt kunnen worden. Hetgeen, behalve de programmeurs, alle reclamemensen (ook meedenkende en co-creërende klanten) overbodig maakt. De kwestie raakt diepe vragen en het bestaansrecht van miljoenen mensen. Zijn er wetten? Is reclame, net als boter-kaas-en-eieren, een deterministisch spel waarvan de uitkomst theoretisch vastligt?
Vrijwel niemand zal durven beweren dat reclame nu al een wetenschap is. Toch is dit geen enkele garantie voor de toekomst en moeten we niet te snel oordelen. De geniale schaakkunstenaar Gari Kasparov werd bijvoorbeeld verslagen door een computerprogramma. En ook leveren computers inmiddels een superieure medische diagnose.
Ondertussen wordt in ons vak deze kwestie voornamelijk beslecht door het uiten van meningen, omgeven met vage definities van wat kunst of wetenschap is. Dat is op zich helemaal niet raar, en geen enkele reden om reclame weer eens in de grond te trappen. Dit was ook de situatie in de informatica toen Turing zijn test bedacht. Hij wilde gewoon vage definitiekwesties omzeilen, sneller naar de toekomst en concreet worden.
Laten wij dat dus ook doen. Laten we onze eigen Turingtest ontwikkelen. De Jury van Tien gaat twee advertenties beoordelen: één gemaakt door een wetenschappelijk geprogrammeerde computer, één door een kunstzinnig mens. De winnaar krijgt een Turinglamp. Welke super-nerd pakt de handschoen op? En wordt de ADCN de eerste club in de geschiedenis die een Turinglamp uitdeelt aan een computer?
Ik zie uit naar jullie mening. In mijn volgende column zal ik zeggen hoe ik hierover denk.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!