Waarom kunnen communicatieadviseurs hun eigen voorkeuren niet doorbreken voor hun vak?

Op 12 maart was ik aanwezig bij Social Network Day, een uitermate interessante dag. Op gegeven moment was er een Q&A sessie met Marc de Vries van Hyves. Een aanwezige ventileerde daar de vaker gehoorde opmerking dat Hyves toch iets is voor tieners en oma's & opa's. Waarna @remcojanssen daar niet onterecht dusdanig sterk op reageerde dat mensen dachten dat hij expres was ingehuurd. Waarom was Remco zijn punt terecht? Omdat de aanwezige met zijn opmerking impliciet bedoelde dat Hyves met die tieners en oma's & opa's populatie meteen irrelevant zou zijn. Omdat het niet zijn eigen doelgroep (misschien beter: bloedgroep) was.

Ander voorbeeld. Een paar weken geleden ontwikkelde zich een interessante discussie op LinkedIn over Twitter. Wat de waarde is van Twitter voor jou, voor je organisatie. Hier ging het er nog een tandje duidelijker aan toe. Mensen verklaarden daar eigenlijk onomwonden dat Twitter (en soms zelfs Social Media in het algemeen) vakinhoudelijk niet zo veel voorstelde, omdat zij zelf er niets in zagen.

Natuurlijk, we zijn in een tijd gekomen waar in het persoonlijke veel belangrijker is geworden dan voorheen. Dat zie je ook terug in de wijze waarop mensen in hun werk staan. Je werk is niet zomaar je werk, maar een deel van je identiteit. Je werkt ergens omdat je je vaak ook met die organisatie verbonden voelt. Vanaf het begin, of na verloop van tijd. Maar dat daarbij die persoonlijke voorkeur de vakinhoudelijke benadering zo sterk beïnvloed, verbaast me dan weer.

Nee, het gaat niet om ethische grenzen. Dilemma's over dingen die je uit integriteitsoverwegingen niet kunt of wilt doen. Het gaat om de wijze waarop je doelgroepen bereikt, die voor jouw organisatie belangrijk zijn. En de voorkeuren, het leesgedrag, het kijkgedrag, voor mijn part het stemgedrag van die doelgroepen zijn niet altijd hetzelfde als je eigen voorkeuren, leesgedrag, kijkgedrag of stemgedrag. Dus dat betekent dat je soms iets moet doen, waar je voor jou zelf persoonlijk niet meteen de meerwaarde in ziet. De twee genoemde voorbeelden ten aanzien van specifiek Social Media stemmen mij daarbij soms wat somber over de mate waarin dat binnen ons vakgebied ook echt gebeurt.