Toen Partij Voor de Vrijheid-kamerlid Dion Graus brulde dat er perspolitie moest komen, om te voorkomen dat de pers zomaar alles kon schrijven, ontplofte er op de redactie van De Pers een bommetje. Later kwam Graus ermee weg omdat hij zijn uitspraak als ‘grapje’ afdeed. Ik vond het eerlijk gezegd niet zo grappig, en ongetwijfeld velen met mij. Maar toch was het geen aanleiding voor de voltallige beroepsgroep de barricade op te gaan. Is dat nou omdat de uitspraak van Graus te belachelijk voor woorden is, of omdat we gekke uitspraken nauwelijks meer horen?
Dion Graus stapte een paar weken geleden uit Commissie De Wit omdat…, ja, waarom eigenlijk? Hij mocht er niets over zeggen (‘dat neem ik mee mijn graf in’), bezwoer hij aan tafel bij Pauw en Witteman. Omdat alles wat binnen de commissie gebeurt, geheim is. Maar, wat hij wel kon zeggen, het was zeker niet omdat hij had geblunderd met zijn kruisverhoor aan topman Jan Peter Schmittmann. De NOS had geknipt in de beelden en ze voor Graus ongunstig aan elkaar geplakt. En zo kwam hij naar voren als sul, als iemand die de materie niet aankon. Schuld van de pers, vond Graus. En passant meldde Graus nog even dat de persvoorlichter van de commissie niet deugde en dat hij zich dus 2,5 jaar lang voor Piet Snot had ingezet! Wat ik overigens niet helemaal begrijp is waarom iemand die niks mag zeggen, aan de P&W-tafel wordt uitgenodigd. Maar dat terzijde.
Gelukkig bood het huiselijk geweld bij (nota bene!) beursgenoteerd Ajax afleiding. Bakken zendtijd gingen verloren aan deze huis-tuin-en-keukenruzie. Smullen! Gooien met modder! Stiekem knijpen! Rotte vis! Discriminatie! Loopt er überhaupt een kluitje communicatieadviseurs bij Ajax rond? Zo ja, dan zijn die de afgelopen weken waarschijnlijk flink aan de drank en bitterballen geraakt wegens frustratie en/of werkeloosheid. Ze hebben vermoedelijk niets te doen. Zit je fris achter je computer voor een mooie kernboodschap, blijkt de ene commissaris de andere alweer met stront in te smeren. Heb je net iets briljants bedacht voor een persverklaring, stapt er opeens een ouwe koe uit de sloot. Mochten de adviseurs nog recht op hun benen staan, dan lijkt een interview met de hoofdredacteur van deze website op zijn plaats! Kunnen zij hun hart ook eens publiekelijk luchten.
Ontzettend Belangrijke Mensen, of ze nou Graus of Cruyff heten, zijn moeilijk te sturen en laten zich vaker leiden door hun eigen wijsheid/emotie in plaats van een goed advies uit een gezond verstand. Dat is niks nieuws. Maar maakt dat ons vak zo langzamerhand niet overbodig? Ik bedoel, uiteindelijk wordt niemand ècht afgerekend op wat hij zegt of doet! Graus loopt nog steeds rond, Cruyff heeft het eeuwige leven, Van Gaal ook, bijna. Zelfs Johan Derksen overleeft zijn optreden in een reclamespotje…
Wat is een communicatieadviseur dan nog waard?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!