Deze week was Marleen Jonkman, regisseur bij Czar, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag).
Jonkman over haar week: 'Dat ik reclames regisseer is me een beetje overkomen, het was nooit mijn bedoeling om commercialregisseur te worden. Ik dacht dat dat iets voor snelle jongens en meisjes was, en zo bestempelde ik mezelf niet direct. Maar ondertussen ben ik enorm van dit vak gaan houden, omdat het een soort gecondenseerde vorm van filmmaken is en ik er veel meer in kwijt kan dan ik ooit had gedacht.
Maar nog steeds heb ik een soort bullshit barometer, ik houd van dingen die oprecht gemaakt zijn, met scherpe menselijke observaties. Als ik een karakter niet geloof, dan haak ik meteen af. Mijn week is een ode geworden aan die oprechte, menselijke blik.'
Hier haar 5 bijdragen:
1. 'De film is geschreven door twee mannen, maar behoorlijk feministisch'
'Afgelopen vrijdag ging ik naar The Worst Person in the World, de nieuwste film van Joachim Trier. Wat een feest. Het volgt een paar jaar uit het leven van Julie, een aanstekelijk en getalenteerd meisje dat de dertig nadert maar nog steeds niet weet wie ze is en wat ze wil, en een beetje door het leven fladdert. Super raak geobserveerd, met een ongedwongen soort speelsheid en levenslust, en tegelijkertijd ook heel serieus en neerslachtig zelfs.
Ik bewonder regisseurs die zo genuanceerd kunnen vertellen, die met een klein detail een universele emotie kunnen overbrengen. En deze film zit er bomvol mee. Zoals het ruiken aan elkaars oksel in plaats van zoenen omdat dat eigenlijk niet mag, of die ietwat ingekakte veertigers die ook proberen te dansen op een huisfeestje, maar zodra er iemand zijn hoofd aan de lamp stoot de pret voorbij is. Ook leuk: de film is geschreven door twee mannen, maar behoorlijk feministisch. Dat bewijst maar weer dat we niet te veel in hokjes moeten denken.'
2. 'Had ik dat maar gekund toen ik 16 was'
'Ik ben heel slecht in het herinneren van het plot van een film. Soms ben ik het einde alweer vergeten als ik de bioscoop uitloop. Daarentegen blijven sommige beelden me heel erg bij. Zoals de scène uit Eté 85 van François Ozon, over de zestienjarige Alexis die in de zomer van 85 onverwachts verliefd wordt op de veel oudere wereldwijze David. Hoe precies ben ik vergeten, maar David gaat dood, en Alexis heeft hem beloofd op zijn graf te dansen als hij dood zou gaan. Verscheurd door liefde (en die liefde voelt immens als je 16 bent), breekt hij ’s nachts in op de begraafplaats om op ‘hun’ liedje op zijn graf te dansen. Hij begint voorzichtig en ingetogen zoals we hem kennen gedurende de film. Maar tijdens het nummer laat hij zich helemaal gaan. Ongegeneerd en ongecoördineerd. Bevrijd. Had ik dat maar gekund toen ik 16 was.'
3. 'Misschien is het wel die bescheidenheid; dat hij gewoon naar de wereld wilde kijken met zijn eigen unieke visie'
'Het eerste fotoboek dat ik in mijn leven kocht was van Saul Leiter, Early color. Ik zat net op de Filmacademie en was heel erg op zoek naar mijn eigen stijl en Leiter was jarenlang een inspiratiebron. Voordat Leiter doorbrak als modefotograaf fotografeerde hij eind jaren '40 de straten van New York. De beelden zijn allemaal heel indirect gefotografeerd, via reflecties, langs objecten, door beslagen winkelruiten. Door de abstractie in zijn beelden en het bijzondere kleurgebruik tilt hij de situaties op uit de alledaagse realiteit en creëert iets heel melancholisch. Jaren later, toen ik in Berlijn woonde en eens naar het Fotografiemuseum ging, was daar een tentoonstelling ‘Nudes’ met Helmut Newtons imposante naakten, maar ook privéwerk van Saul Leiter dat veel minder bekend is: foto’s van vrienden en geliefden, naakt, in zijn appartement. Het zijn hele intieme beelden die nooit bedoeld waren voor publicatie en die eerder verlegen en bedachtzaam aandoen dan seksueel. En opnieuw raakte iets in zijn beelden me diep. Misschien is het wel die bescheidenheid; dat hij niet op zoek was naar roem, maar gewoon naar de wereld wilde kijken met zijn eigen unieke visie.'
4. 'Terwijl Johnny zijn neefje leert over radiomaken, leert zijn neefje hem over zijn weggestopte emoties'
'Eigenlijk had ik iets anders in mijn hoofd om te delen vandaag, maar gisteravond zag ik C’mon C’mon van Mike Mills, met de altijd fantastische Joaquin Phoenix, en die was te goed om niet te noemen. Een film over een journalist Johnny (Phoenix) en zijn 9-jarige neefje Jesse die uit nood geboren op werkreis gaan naar New York, Detroit en New Orleans. Zijn neefje assisteert terwijl Johnny kinderen interviewt over de toekomst, en terwijl Johnny zijn neefje leert over radiomaken, leert zijn neefje hem over zijn weggestopte emoties. Een film waarin grote emoties klein verteld worden, in heel mooi gefilmd zwart-wit en met een delicaat sound design. Johnny legt zijn neefje uit over de podcast die hij maakt: “Je neemt iets alledaags en dat maak je cool en onsterfelijk.” En dat is precies wat deze film doet.'
5. 'Het camerawerk is zo ongedwongen, integer en met vlagen poëtisch, dat het me heel dicht bij de hoofdpersonen bracht'
'Ik blijf altijd graag zitten in een film als de end credits over het doek rollen. Ook al ken ik geen een van de makers, ik haal er een soort voldoening uit om die exotische namen te lezen en me voor te stellen hoe bijvoorbeeld die vierde assistent van de regisseur (wat doet die überhaupt?) zich heeft gevoeld op de set.
Vaak ook blijf ik zitten om te lezen wie het camerawerk heeft gedaan. En zo kwam ik steeds weer de naam Claire Mathon tegen, een Franse cameravrouw, die bijvoorbeeld Portrait de un jeune fille en fue en Spencer heeft gedraaid. Ze begon me echt op te vallen toen ik Atlantique zag, een magisch realistisch liefdesverhaal over Senegalese jongeren die zoeken naar een betere toekomst.
De film is in geen genre te passen; er komen geesten in voor en rare plotwendingen, geen hapklare brokken. Maar het camerawerk is zo ongedwongen, integer en met vlagen poëtisch, dat het me heel dicht bij de hoofdpersonen bracht, waardoor al die magie volslagen normaal en geloofwaardig werd. Een beetje zoals een intense droom met zijn eigen bizarre wetmatigheden, die je met geen mogelijkheid kan navertellen, maar toch heel reëel voelt.'
Claire Mathon, AFC, discusses her work on Mati Diop’s film “Atlantics”
Komende week is Cem Tanyeri, country manager Benelux voor Patagonia, curator van #RPOTFAW.
