Rond de feestdagen hoorde ik een grappige radiocommercial. Over een getrouwde man die op een kantoorkerstborrel vakkundig versierd werd door een vrouwelijke collega. Ze nodigde hem met zwoele stem uit om onder het genot van een drankje nog eens in alle rust met haar de jaarcijfers door te nemen. Hij vindt dat prima, maar ze moet wel één ding begrijpen: hij is Bob.
Hij zei ‘Bob’ en daar wil ik het even met u over hebben, al dan niet bij een drankje. Er is geen Nederlander die toegeeft dat hij Bob is, hij is De Bob, net zoals hij altijd naar De Blokker gaat. Want Nederlanders hebben de neiging hun genegenheid voor een vertrouwd merk uit te drukken door er ‘de’ aan toe te voegen. Ze hebben het al decennia over ‘de’ Hema, ze zeggen zelfs nog steeds ‘de’ V&D en ‘de’ NS, hoewel we ons mogen afvragen of die dat nog steeds verdienen.
Als ik marketeer was, zou ik verguld zijn met dat toegevoegde lidwoord. Het is een kooswoordje, een blijk van verdienste: je bent erin geslaagd je merk opgenomen te krijgen in de Hall of Fame van tijdloze vaderlandse gezelligheid. Ze hebben je omarmd, je bent een huisgenoot geworden, je hoort er voor altijd bij. Maar nee, het mag niet.
Toen ik nog weleens wat deed voor de Spoorwegen werd ons op het hart gebonden altijd NS te zeggen in een commercial, nooit ‘de’ NS. Hema moet altijd Hema zijn en Zeeman Zeeman. Niemand zegt dat, behalve zij zelf. In een van al die marketingboeken zal wel ergens staan dat ‘de Blokker’ zeggen je merk generiek maakt of zoiets, net als het fameuze aspirientje, zeg maar.
De Bob-campagne heeft zich in zeer korte tijd een weg naar het vaderlandse hart gebaand, waarvoor ik mijn pet afneem. Dus niemand, zelfs als hij verleid wordt door Doutzen Kroes om op haar kamer de jaarcijfers door te nemen, zal zeggen dat hij Bob is. Hij zal zeggen dat hij De Bob is.
En ik zou zeggen: zeik daar niet over, wees gewoon blij.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!