Ik lees de laatste tijd veel over pitches. Het gaat dan vaak over reclamepitches, maar ook over pitches in de ontwerpsector. De Beroepsvereniging voor Nederlandse Ontwerpers maakt zich samen met het Design Management Netwerk al jaren sterk voor een professionele aanpak van bureauselectieprocedures. De eerste versie van de competitieleidraad die zij samen hebben opgesteld dateert al van 2006. Ook de VEA heeft instrumenten ontwikkeld om het pitchproces zoveel mogelijk in goede banen te leiden. Allemaal goede initiatieven en bruikbare handvatten.
Naar mijn idee komen pitches voor een belangrijk deel voort uit onwetendheid en onzekerheid bij opdrachtgevers. Onwetendheid over de markt en wat daar te koop is. Onzekerheid over hoe je zo’n proces voor het selecteren van een creatief of een bureau organiseert. Daar komt nog een derde factor bij die het organiseren van pitches stimuleert en dat is de factor ‘risicomijding’. Een pitchprocedure wekt de illusie dat het risico van een foute keuze geminimaliseerd wordt.
In alle initiatieven rondom pitches mis ik één belangrijke stap op weg naar een meer professionele selectie van bureaus. En dat is het opleiden van de marketeers en communicatieadviseurs van de toekomst. Studenten aan marketing- en communicatieopleidingen hebben namelijk geen idee!
Relevante tijdschriften lezen ze niet. Online blogs over marketing, communicatie en design evenmin. Vraag ze naar campagnes, communicatie-uitingen of ontwerpen waar ze blij van worden en het blijft angstvallig stil. Vraag ze naar bureaus of creatieven die ze goed vinden - of juist niet - en je kunt een speld horen vallen.
Hoe kunnen deze toekomstige opdrachtgevers een bureau selecteren als ze geen enkele referentie hebben? Hoe kunnen zij hun collega’s adviseren als ze de markt niet kennen?
Ik stimuleer mijn studenten altijd om om zich heen te kijken. Ik geef ze opdrachten waarbij ze gedwongen worden om websites te bekijken van ontwerpers. Vinden ze heel leuk om te doen. Je moet het overigens wel verplicht stellen want anders doen ze het niet. De feedback die ze geven is interessant. Ze zijn zonder uitzondering negatief over de websites die vooral een proeve zijn van het creatief vermogen van de ontwerpers. (Dat zijn er nogal wat). En ze zijn zeer positief over de conventionele websites die klip en klaar vertellen wat het bureau voor een opdrachtgever kan betekenen. (Dat zijn er maar bar weinig).
Als we nou eens beginnen om aan studenten uit te leggen hoe de markt van ontwerpers eruit ziet, wat er te koop is en wat de verschillen zijn…
En als creatieven nu eens duidelijker uitleggen wat ze voor hun klanten kunnen betekenen op de websites waarmee zij zich profileren…
Misschien dat we dan professionals opleiden die met kennis van zaken en met een dosis zelfverzekerdheid een selectieprocedure organiseren. Een procedure die gaat over het vinden van toegevoegde waarde en over samenwerking in plaats van over creatieve voorstellen en risicomijding.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!