Op foodlog.nl staat een filmpje waar een duurzame varkensboer met twee van zijn biggetjes consumenten op zoekt in een slagerij bij hem in de buurt. Hij vraagt de mensen in de winkel of zij zijn lieve varkentjes willen eten als ze straks groot genoeg zijn. Nou liever niet dus: stel je voor zo'n aardig dier opeten!
Ergens in de geschiedenis van ons eten zijn we afgeschrikt geraakt van vlees eten dat al te direct gelinkt is aan de herkomst ervan: het dier. Geschiedkundige Madeleine Ferrières schrijft hierover. Dick Veerman van foodlog.nl las haar boek.
Hij schrijft: “vroeger waren we ‘zoöfagen’ (eters van dieren). Arm en rijk hadden er geen probleem mee om een herkenbaar stuk dier te eten. Tot op een goed moment de rijken weekhartig werden. Toen werden we ‘sarcofagen' (eters van ingekaderd dood), en konden we geen hele varkens- of kalfskop op tafel meer verdragen. Het dier wilden we niet meer, wel zijn vlees.”
Zou het weekhartigheid zijn die met welvarendheid komt? Ik denk van niet. Ik denk dat rijkdom de angst om dood te gaan groter maakt en dat dode dieren ons met onze eigen sterfelijkheid confronteren. Een dood beest maakt ons bang. Een angst die existentieel is.
Toch eten we meer vlees dan ooit. En -in weerwil van de zogenaamde trend van de flexetaiër- groeit de vleesconsumptie elk jaar verder. Hoe kan dat nou, we zijn als de dood voor dieren op ons bord!
Ik denk omdat de bio-industrie de moderne consument een handje helpt. In plaats van dat de beelden –die we allemaal maar al te goed kennen- van opeengestapelde dieren die in moordend tempo worden vetgemest en met duizenden tegelijk aan de lopende band om zeep worden gebracht ons afschrikken, sussen ze op een vreemde manier juist ons gemoed. Want het dier in de bio-industrie is nauwelijks meer een levend wezen. Het is gemaakt tot object. Het is een ding. Zoals een pak koekjes of een reep mars. Dáár hoef je toch niet bang van te worden!
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!