Dinsdag 23 februari 2010. Schaatsen op TV. Gelukkig rond een normaal tijdstip. Al zijn er boeiendere afstanden dan de 10. Maar wel met 3 Nederlanders. Onze held Sven. En natuurlijk ook Arjen en Bob. Kijken dus.
Arjen doet het goed als nieuwkomer. Bob ook als ervaren rot. Lee brengt opnieuw magie. En dan komt Sven. Die doet het wel even. De medaille was al geteld. Al voor het toernooi van start ging. Niets houdt hem tegen. Of toch?
Maar liefst 2.9 seconden was de tijd die Sven al voorliep op Lee. Ongeveer even lang duurde de overstap naar de verkeerde baan. Hoe is het mogelijk? Wat bezielt die Gerard? Waarom verpest hij het voor Sven? Waarom neemt hij ons, ja ons, de overwinning af? Wij hadden er recht op, Wij waren al het hele jaar heer en meester! Hoe kan hij zo dom zijn? Wat een klootzak!
Logisch dat Sven zijn bril wegsmijt. Dat hij Gerard van zich af duwt. En hem uitscheldt. Wat heeft hij aan troost? Hij wil goud. Voor niets de rit van zijn leven gereden? Voor niets de beste? Wat zit Gerard daar nog? Wanneer gaat hij zich verantwoorden? Een onbegrijpelijke, ongelooflijke fout. Uitgerekend nu. Waardeloos, Gerard.
De combinatie van sport met emoties is niets nieuws. Passie is er voor het evenement, de sport en de sporters. Fans voelen zich vooral verbonden met landgenoten; daar is een extra connectie mee. De Nederlandse schaatsers zijn over het algemeen normale mensen zoals jij en ik. Wij kunnen ons inleven en we gunnen het ze. Want ook al hebben ze het talent, ze werken er ook keihard voor. En dan heb je Sven. Hij is nog net iets specialer, want hij is de beste. En we kennen hem ook zo goed. Want de media hebben ons uitgebreid kennis laten maken met Sven. Sven de kampioen. Maar ook Sven de persoon. En zo is Svenergie uitgegroeid tot de marketingmachine van Svencouver.
Onze beeldvorming van Sven is deels ontstaan door Sven zelf. Maar ook de media hebben een groot aandeel gehad in de verbondenheid die wij met hem voelen. Hoe er naar het toernooi is toegeleefd en hoe de spanning naar wedstrijden toe is opgebouwd. De media beïnvloeden de intensiteit van onze emoties bij het volgen van het toernooi. Mede daarom werd Gerard even verafschuwd. En was hij een klootzak.
Noem het paniek. Of noem het spanning. Misschien sensatie. Maar emoties zorgen voor kijkcijfers. De 10 trok voor de dweilpauze 5.1 miljoen kijkers. Direct na de finish steeg dit aantal naar 6.7 miljoen.
Even later spelen de media opnieuw een rol in de intensiteit van onze emoties. Bij De Rol van Kemkers bij De Wissel kan heel Nederland op beelden zien hoe Gerard door het ijs zakt. Ontroerende beelden worden begeleid door een treurig klinkende stem van Mart Smeets. Ook ik was net teleurgesteld en boos. Maar ook bij mij komt nu het besef.
Natuurlijk wil Gerard zijn pupil naar de overwinning leiden. Maar hoe graag hij dat ook wil, Gerard blijft een mens. En mensen maken fouten. Wat zielig voor die man. Uitgerekend op zo’n moment moet dat hem overkomen. Wat moet er door hem heen zijn gegaan? Hoe gaat hij al die schuldgevoelens verwerken? Gerard is helemaal geen klootzak. Het is gewoon klote! Al blijft onze Sven natuurlijk de echte kampioen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!