Oorlog aan het nieuwsfront

De polarisatie is terug. Na de scherpe politieke duels in de jaren 60,70 en 80 met ter linkerzijde roemruchte programma's als in De Rooie Haan (VARA) en een ouderwets conservatief opiniekanon als De Telegraaf op de rechterflank, schieten anno 2008 de meningen weer als mortiergranaten heen en weer. Greenpeace dat beton stort om het vissen te beletten ergens bij Denemarken en De Telegraaf die dit milieuterrorisme noemt. De genadeloze val van Wijnand Duyvendak en de arme minister Cramer die ooit in een onbewaakt ogenblik een steunbetuiging tekende voor een actieblad krijgen onderuit de zak. Scherper dan ooit vliegen de opinies op internet heen en weer. NOVA kwam met een felle aanval en daar reageerde Geen Stijl in stijl op.

Na het overlijden van adjunct-hoofdredacteur Kees Lunshof is de toon van de Telegraaf weer ouderwets en duidelijk. De wereld is in heldere overzichtelijke kampen verdeeld en de scherpe polemiek wordt niet meer geschuwd. Heel lang zette links daar een soort onhandige assertiviteit tegenover en nu komen we aan onze communicatiejob: we durven weer scherpe debatten te voeren. Snel en hard te reageren op zin en onzin.
Internet en weblogs hebben de ogen ook van veel communicatieprofs en ‘slachtoffers’ geopend en geven alle ruimte voor een ‘flexibele response’. Als meer dan belangstellend volger van Geen Stijl vond ik het vermakelijk hoe ministers, burgemeesters, omroepen en bedrijven alle drek over zich heen lieten storten en slachtoffers alles net zo lijdzaam ondergingen als het trekken van een verstandskies bij de tandarts. Tegen een PvdA Kamerlid heb ik onlangs gezegd dat het enige wapen tegen het oprukkende populisme van types als Geert Wilders is het net zo snel reageren en ze in simpele harde oneliners van repliek dienen.
De digitale opinievorming moet voor iedereen een nieuwe uitdaging zijn. Net als bij de Amerikaanse presidentskandidaten moeten we vanuit ‘war-rooms’ iedere aanval snel pareren. Geen Stijl en De Telegraaf lafjes neerzetten als populistisch is dom en kortzichtig. Het is een manier van communiceren waar we mee moeten leren dealen. Carel Kuyl en Hugo van der Parre doen dat bekwaam. Ik ben blij dat na de grauwe late 80-er jaren, de slaapverwekkende 90-er jaren van de vorige eeuw en het doorgeschoten populisme in het begin van de 21e eeuw we elkaar links en rechts weer hevig gaan bestrijden op opinies en feitjes en de grote winnaar de Nederlander is die weer terugverlangt naar de bezieling, het idealisme en de passie uit de vorige eeuw. Er zullen harde woorden vallen, het randje zal dun zijn maar er zal weer een echte strijd om de opinie zijn. De tijd van bange mensen is voorbij, leve het debat.