In maart begon het! 22 jonge creatieve teams verzamelden zich in het Pakhuis Wilhelmina om mee te doen aan de Cebuco/ADCN pitch. De korte strijd om de beste wervingsadvertentie te maken voor La Place. Een hele werkdag kraakten de teams hun hersens kapot om die prijs te winnen. Want de 2 winnende teams zouden naar Londen gaan om Nederland te vertegenwoordigen bij de Best YET competitie (Best Young European Team). Toen ‘s avonds de minipresentaties waren gegeven en de jury zich (veel te lang) over het werk had gebogen kwamen de verlossende woorden voor ons. We waren 2e en dat hield in; OP NAAR LONDEN!
Op donderdag 7 mei vertrokken we. Nog moe van het overwerken op ons bureau (Eigen fabrikaat DDB) stonden we met wat handbagage, een tandenborstel en een paspoort op schiphol. Even die prijs op halen. Samen met Olaf Croon en Marianne Beets van Cebuco, John Horjus (creatief directeur Concept & Alles) en Marlon Von Franquemont en Reinier Gorissen stapten we het vliegtuig in.
Aangekomen in Londen was alles geregeld. Zonder na te denken, waarvoor dank aan Cebuco, werden we naar de The Londen Art House geleid. De plek waar we de komende 24 uur mochten vertoeven. We waren de eersten. Langzaam druppelde de andere teams binnen. Kroatië, Zwitserland, Oostenrijk, België, Noorwegen, Frankrijk, Duitsland, Engeland en Zweden. Allemaal wat aftastend liepen we de grootste zaal in voor de briefing. Eenmaal daar werden de internationale juryleden voorgesteld en werd de briefing toegelicht.
De opdracht was interessant; bedenk een dagbladadvertentie voor Room to Read op World Literacy Day. Vraag aandacht en geld om het analfabetismeprobleem de derde wereld uit te helpen. Een briefing op ons lijf geschreven, voor twee dyslectische artdirectors. Als een mens kan lezen... dan kan een mens leren... en als een mens kan leren, dan kan een mens zichzelf en anderen helpen en bouwen aan een betere toekomst.
De competitie was begonnen. Elk team had zijn eigen plekje in The Londen Art House. Alle kamers waren ingericht volgens een andere Kunststroming. Gelukkig hadden wij één van de rustigere verblijven want er zaten wat bombastische kamers tussen! We zijn vanaf het begin kalm te werk gegaan. Wat doorspreken, kopje koffie, wat opschrijven.
Om half 5 stond er een grote rode bus voor de deur. Zo’n typisch toeristische Londen tourbus met 2 verdiepingen. Alle teams aan boord en even Londen doortoeren. Toch wel erg leuk want we wisten zelf ook wel dat we niet heel veel van de stad zouden zien. Na alle grote trekpleisters gezien te hebben kwamen we aan voor ons luxe hotel. Tot onze verbazing kreeg iedereen een eigen kamer. Inclusief ligbad, flatscreen en een heerlijk bed. Na een goede douche en wat schone kleren zijn we met alle teams en hun begeleiders uit verschillende landen gaan eten. Het restaurantje zag er leuk uit maar na het hoofdgerecht te hebben gegeten vluchtten de meeste mensen weg uit het restaurant. We hebben nog nooit zo’n droge kip gegeten als in deze tent, maarja, wat wil je voor 15 pond. Na wat Engels-formaat biertjes waren we terug in het hotel waar we nog even onze schetsblokken tevoorschijn haalden. Met een paar zwevende ideetjes gingen we slapen in onze riante bedden.
De volgende ochtend hadden we afgesproken om 7 uur beneden te zijn. Door het uurtje tijdverschil stond Job om 6 uur al beneden. Na een Engels ontbijt was het tijd voor wat echt hersenkraak werk. We arriveerden om half 9 weer bij The Londen Art house en namen onze posities weer in (liggen, schetsen, turen, overleggen etc). Na een paar uur hadden we een paar interessante domeinen die nog niet tot iets concreets leidden. John Horjus kwam meerdere keren langs en gaf ons een zetje in de juiste richting.
We hadden even wat afstand van ons werk genomen. Even van de lunch genieten en met een paar andere teams praten. Je bent toch benieuwd wat anderen hebben.
Het was de tijd voor ons om ideeën op scherp te gaan stellen want om 4 uur ‘s middags was de deadline! We zaten de laatste uren wat vast en wisten niet helemaal een weg te vinden. De oplossing zweefde om ons heen. Door een ‘eureka-momentje’ op de wc werd het idee compleet. We hadden samen het gevoel dat hier echt iets goeds in zat en hebben de andere ideeën opzij gezet. We begonnen met schetsen. Ruim voor de deadline stond ons idee op papier.
Toen was het zover. In de kamer waar we de dag ervoor de briefing kregen hadden we 2 minuten om ons concept te presenteren. Meedogenloos haalde de jury na 2 minuten elk team met een belletje van het podium. Klaar of niet klaar. Grappig, maar voor het presenterende team toch wel triest. Voor ons was er genoeg tijd, ook al ging de presentatie wat minder.
Na alle presentaties was het de taak voor de jury om ons werk te beoordelen en voor ons de nobele taak wat Engelse biertjes weg te tikken. In een kroegje om de hoek was het wachten op de uitslag. Met het engelse team zijn we aan de overkant nog wat gaan eten toen Olaf van Cebuco ons driftig aan het zoeken was. Hij was bij de jurering en wist wie de winnende teams waren. De uitreiking begon en iedereen stond met wit weggetrokken gezichten in spanning af te wachten. De derde prijs ging naar Zweden...en de kans om iets te winnen werd kleiner.
We zeiden nog tegen elkaar “Dit is altijd zo vreselijk, die spanning”. Toen werd de 2de prijs benoemd...”the dutch guys, Djop and Pol”. Een groot blok viel van onze schouders. We waren 2de.... van Europa! Echt te gek! De eerste prijs ging nog naar België en zoals ze zeiden “it was a close call”. Eigenlijk jammer dat we geen eerste zijn geworden, maar het besef dat we al die Europese teams achter ons hadden gelaten verzachtte de pijn. En toen was er heel veel alcohol.
We hebben een supertijd gehad. Veel leuke teams ontmoet en daarnaast veel leuke contacten opgedaan voor de toekomst. Grote dank aan de mensen van Cebuco die ons in de watten hebben gelegd en ook aan John Horjus, die ons goed heeft begeleid. Het was een topweekend!
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!