The Battle: Voor vs. Tegen

O, en wat natuurlijk ook wel interessant is, zijn de standpunten. In essentie terug te brengen tot: we zijn ergens voor of we zijn ergens tegen. Simpel gezegd, om de hoofdrolspelers in de Bijbelse broederstrijd maar weer aan te halen: Wilders is tegen Europa. Pechthold is voor Europa. Tijd om voor en tegen eens naast elkaar te zetten.

De spelers
Voor en tegen. Zo simpel kan het leven zijn. Als een roulette dat enkel draait om zwart en rood, de compromisvolle ‘0’ even buiten beschouwing gelaten. Het is het een of het ander. Faites vos jeux.

Tegen
Stem Tegen. Stem SP. Oke, beetje goedkoop om nu te herhalen, maar het is natuurlijk wel de rode tomatenstempel die de SP voor zichzelf heeft bedacht. Wilders? Ook tegen. Politici met soms wat naar populisme neigende trekjes, zijn vaak tegen. En als echte populisten zijnde, raken ze daarmee een sentiment wat leeft onder de bevolking. Want vol onbegrip en vol wantrouwen kijken we naar wat er in Den Haag allemaal wordt aangemodderd, gedraaid, gesloopt.
Tegen lijkt dan ook een goede remedie tegen de uitholling van het centrale bestuur.

Het voordeel van tegen is de onmiddellijke kracht die het oproept. Explosief. Tegen is nu. Je voelt het in je buik. Je ziet jezelf al op het Malieveld. Actie. Actie. Tegen is ook een duidelijk punt. Dit is het einde van de lijn. Je weet waar je staat, waar je vandaan komt. En je weet hoe het niet meer moet. Deze weg volg ik niet meer!
Tegen is ook de weg naar instant verbroedering. Zie bijvoorbeeld wat er gebeurde in de Arabische lente. Grote groepen mensen verenigd in hun afkeer van het centrale regime sloten elkaar in de armen. Staand naast een wildvreemde scandeer je leuzen. Je kijkt naast je en ziet in de ogen van je medeschreeuwer dezelfde vurige passie tegen de heersende machthebbers. Samen tegen. Is er iets krachtigers?

Voor
D66 wil vooruit. Moedig. Vooruit. Aan de andere kant? Wie wil er eigenlijk ook achteruit? Groenlinks wil denk ik ook wel vooruit. Weet je wie vooruit wilde? Amerika in 2008. Yes we can. Hoop. Amerika? Heel de wereld wilde vooruit. Onder de donkere en krachtige vleugels van de eerste zwarte Amerikaanse president. Wat een power, zo na het in Europese ogen imbeciele bewind van de zoon van. Cohen had dat ook heel even, kort na de aankondiging van Bos dat good ol’ Job zijn vervanger zou worden. Daar stond de nieuwe minister-president. Een statige, waardige man. Goed, we weten allemaal hoe het met Job afliep, maar dat eerste moment. Dat gevoel van over de drempel heen zijn. Het vertrouwen in (het) voor(uit).

Voor vraagt iets van je. Het geeft geen instant bevrediging. Het vraagt een beetje verbeelding. Vertrouwen. Want voor is dat wat er nog niet is. Het is een keuze zonder harde bewijsvoering want voor is geen duidelijk eindpunt, maar een beginpunt.
Dat maakt voor iets moois, even als iets potentieel leegs. Samen, geïnspireerd door het mooie toekomstbeeld meedeinen op het gevoel van hoop, vernieuwing en verbetering. Maar ja. En dan. De werkelijkheid. Altijd rauw en hard. Voor is in de toekomst altijd iets anders geworden dan het oorspronkelijke voor. Bijgesteld. Ingehaald. Misschien is een deel van het voor wel tegen geworden. Niet per definitie slechter. Wel vaak anders.

Maar toch. Voor is aannames gebaseerd uit het verleden projecteren op de toekomst. En in die projectie zit een visie. Die visie maakt het persoonlijk. Voor zegt dan ook wat over de stellingnemer (meer dan in het geval van tegen). Daarom is voor sterk verbonden aan een individu. Een sterke voor gaat goed samen met een sterke voorganger. En als visie en persoon op meerdere vlakken goed op elkaar aansluiten dan rest ons niets anders dan volgen.

And the winner is…
Voor heeft de wind tegen. Het is niet zo populair om echt ergens voor te zijn. Om ergens in te geloven. Om te laten zien dat ergens echt je ziel en zaligheid in zit. Misschien komt het omdat we alles nu wel een keertje gezien hebben. Dat plan kennen we al. Dat idee is in een andere vorm al eens uitgevoerd. Als een verzuurde medewerker die vol rancune over nooit gemaakte promoties zijn laatste dagen tot het pensioen aan het aftellen is. Volledig in de weerstand.

Voor heeft daarentegen in potentie de meeste kracht. Voor geeft richting. Het maakt kwetsbaar omdat je iets moet laten zien van jezelf. Wanneer je tegen bent, is het per definitie een reactie op iets. Je kunt wel tegen niets zijn, maar dan ben je mogelijk weer voor. Dat pad moeten we maar even niet op.
Tegen ben je tegen iets wat iemand anders bedacht heeft. Lekker makkelijk. Maar voor geeft je de oneindig en mogelijk angstaanjagende brede ruimte van de idee. Het inzicht. De overtuiging. En uiteindelijk moeten we het daar toch van hebben.

Maar hoe krijgen we mensen weer voor? In deze tijd van tegenwind. Lastig, maar misschien moeten we eens stoppen met tegenwicht bieden. Misschien moeten we de tegenstelling niet vergroten, maar juist verkleinen. Zo klein maken dat je hem met het blote oog niet meer kunt zien. Tijdens een training paradoxaal adviseren mochten we eens oefenen met, noem het maar ‘meehuilen: ‘ja het is inderdaad een drama’. ‘Nee, het komt nooit meer goed.’ ‘U heeft gelijk, we moeten alles maar overboord gooien. Incluis onszelf.’ Zo erg tegen zijn, dat je wel voor moet worden. Dus rien ne va plus, er allemaal keihard tegenin en zo naar voren.