We zitten weer in Leerdam - mijn mentor Eric en ik. Omdat ik op vakantie was tijdens de NIMA Career Booster workshop in december, doen we het samen dunnetjes over. Ruud Frambach, bekend van het boek 'Marketing aan de Top' presenteerde en Eric biedt aan om het boek samen te evalueren zodra ik 'm heb gelezen. Huiswerk dus!
Eric vraagt hoe het gaat en hoe het met zijn tips is gegaan. Ik kan gelukkig positief antwoorden - het huiswerk van de vorige keer (collega's vragen stellen om ze meer te betrekken bij projecten en de opmerking 'dat zou marketing toch...' daardoor vermijden) heeft goed uitgepakt. Ik merkte dat door doorvragen je 1. meer interesse toont bij collega's en 2. gewoon veel meer te weten komt. Vooral over de achterliggende gedachtes, wensen, doelgroepen en zelfs politieke redenen. Het klinkt zo simpel, maar dat is het vaak niet.
Een tweede punt waar ik tegen aanloop, vertel ik Eric, is het moeilijk 'nee' kunnen zeggen. (Wie herkent dit niet?!) Ik heb er overigens niet ineens last van, nee, al zo'n tien jaar, sinds ik naar 't HBO ging en gedwongen werd met andere mensen samen te werken. En ik weet ook al tien jaar dat deze 'slechte' eigenschap me niet helpt en ik er aan moet werken.
"Heel herkenbaar" zegt Eric en probeert me uit te leggen waarom 'nee' zeggen zo verdomd moeilijk is. "Goed nee zeggen heeft alles te maken met het managen van verwachtingen. Het woord 'nee' brengt namelijk emoties met zich mee, mensen vinden het woord niet leuk om te horen. Ga maar na: die collega's zijn vaak zó enthousiast over hun eigen plan/project/idee en jij zal dat met zo'n klein woordje teniet doen. Goed 'nee' zeggen doe je alleen met feiten," besluit hij.
Een week na het gesprek ontstaat er een situatie waar ik mijn nieuwe inzicht meteen in de praktijk kan brengen. Een collega heeft een wild idee en vindt dat zijn idee heel belangrijk is voor het product dat hij verkoopt. Of ik budget wil reserveren en wil zorgen dat het idee tot stand komt. Om verschillende redenen is het antwoord 'nee', maar ik zeg het niet meteen, omdat ik weet dat ik hem dan direct op zijn emoties aanspreek en zo een verkeerde reactie uitlok. Ik vraag hem eerst waar deze wens vandaan komt, of hij onderzoek heeft gedaan naar de behoefte en vooral of dit idee aansluit bij de prioriteiten van zijn manager. "Nee.." is het antwoord en mijn collega weet niet zo goed wat hij moet antwoorden. Samen komen we niet verder, omdat hij niet gewend is dat zijn geweldige plan niet meteen wordt omarmd. We sluiten het gesprek af met de opdracht dat hij eerst verder onderzoek pleegt, alvorens 'marketing' dit wilde idee gaat omarmen. Ik ben trots op mezelf - een maand geleden zou dit gesprek een ander wending hebben gekregen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!