What happens in Cannes....

Door Lode Schaeffer, Filmjurylid van het afgelopen Cannes Lions-festival.

Dat neemt niet weg dat je als jurylid iets voor je land kunt doen.
Dat is niet: ALLES van Nederland naar voren halen en promoten. De jurering duurt zes lange dagen. En wanneer iemand werk terughaalt voor een pleidooi, dat vervolgens geen enkel verschil maakt, dan is diegene snel zijn autoriteit kwijt: de sessies zijn al zo lang, beroof de jury niet van z'n tijd.
Je moet je dus beperken tot werk dat echt goed is, echt kans maakt.
En met alleen een betoogje ter plekke ben je er dan ook niet, als er daarna niemand met je meedoet heeft je verhaal geen enkel effect. Dus wordt het lobbyen.
Zodra je weet dat er kansrijk werk in aantocht is om beoordeeld te worden, pols je je medejuryleden, bij het ontbijt of tijdens de pauze. Wat vinden zij van het Nederlandse werkstuk? Ik ga er straks een betoog voor voeren, doen jullie mee? Die anderen zullen je alleen helpen als ze denken dat het werk goed genoeg is om een kans te maken. Anders voeren ze een vruchteloos betoog en dat kost ze dus autoriteit.
In ruil voor hun bijval vragen ze dan meestal of jij dan weer een werkstuk van hun land wil steunen. En ja, dat doe je dan weer alleen als jij dat werk goed genoeg vindt.
Dus een beetje dealen is het wel, maar voorop staat dat het werk de moeite waard is, anders brandt niemand er zijn vingers aan. Daarvoor zijn juryleden als Joost Berends (Mortierbrigade), Arno Lindemann (Lukas Lindemann, Rosinski), Mark Figliulo (Chiat Day, NY) ook van een veel te hoog niveau.

Ook handig: een jurylid dat goed Engels spreekt. De grootste macht in een internationale jury blijft voorlopig nog wel het Amerikaans-Engelse bolwerk. Die overtuig je niet met Jip and Janneke-Engels. Laat staan dat je helemaal geen Engels spreekt: het jurylid uit Thailand heeft tegen ongeveer 90% van het werk gestemd. Zij stak telkens haar hand niet op, achteraf omdat ze het werk niet begreep. Ik hoorde trouwens van Peter van Leeuwen, dat de Chinezen in de de Direct jury een director: hadden afgevaardigd. "Waar blijven de films?" Tja.
En als je dan Engels spreekt, moet je wel wat zeggen. Noorwegen had dit jaar geen leeuwen, het Noorse jurylid heeft de gehele week geen enkel pleidooi gevoerd.
Dan kun je natuurlijk net zo goed online stemmen.
En het vreemdst van allemaal zijn juryleden die hun eigen land benadelen. Te goeder trouw: omdat ze het betreffende werk zelf niet goed vinden, of zelfs omdat ze hun concurrenten geen leeuw gunnen. Not a pretty sight.
Maar ach, je kunt nog zoveel doen, als het werk niet sterk genoeg is ben je nergens.
Een gouden idee uit Nederland wordt zelfs met het slechste Nederlandse jurylid nog een gouden leeuw. En werk waarvan 20 juryleden niet warm of koud worden, valt na een betoog van het 21e jurylid echt niet in de prijzen.
We kunnen onze inzendingen wel scherper presenteren. Het interactieve billboard van N=5 bijvoorbeeld, kwam in het presentatiefilmpje niet uit de verf. Juryleden zagen om te beginnen mensen die op ambulance personeel aan het inbeuken waren. Op de hele wereld komt dat niet voor, iedereen wilde maar amper geloven dat dit een reeel probleem was. Die beelden werden vervolgens afgewisseld met lachende, enthousiast wijzende mensen, die blij verrast hun mobiel pakten om een foto te maken. Ik snap wel dat niemand snapt wat daar nou zo goed aan is. Ik ben er de hele week nog mee afgezeken: dit you hit some ambulance crew, yesterday?

Voor iedereen die niets gewonnen heeft en vindt dat ie wel wat had moeten winnen: jammer, wat mij betreft zaten er enkele sterke dingen tussen de afvallers. Waarom lukt het dan niet om die op zijn minst op de shortlist te krijgen?
Die inzendingen haalden in de anonieme rondes heel lage gemiddelden. Dan valt er voor een jurylid weinig aan te doen. De anderen zijn extra alert als je opkomt voor je eigen land: is dit echt een vergeten goed werkstuk? Of verdoet het Nederlandse jurylid onze tijd? Het is verstandiger om je kruid droog te houden voor werk wat echt een kans maakt. Tenzij je echt iets kan uitleggen wat voor andere landen nog niet duidelijk was. De mcDonalds film kwam op de shortlist omdat ik aanvoerde dat de zelfrelativering van Nederlanders uniek is en daarmee deze commercial ook. Maar dan moet je al uitkijken, dit begint naar politiek te stinken.
Lobbyen helpt, maar is niet zaligmakend. Een leeuw krijg je alleen als je werk het verdient. Je werk moet een heel lange weg afleggen , heel veel kristische rondes, met juryleden die niet zo gauw onder de indruk zijn, doorstaan. Daar kun je dus terecht trots op zijn. We hebben dit jaar redelijk goed gescoord in Cannes. Als we volgend jaar nog kritischer zijn, net een avondje extra pakken, dan hebben we volgend jaar misschien wel twee keer zoveel leeuwen.