De uitreiking van de Dutch PR Awards ligt inmiddels al weer een paar weken achter ons. Toch moest ik de afgelopen dagen weer terugdenken aan die geweldige donderdagavond in Amsterdam. En dan met name aan de discussie rondom de prijs voor de beste pr-stunt. Als voorzitter van de jury werd ik behoorlijk stevig aan de tand gevoeld door Jan Driessen, die ons op een hele fijna manier door de avond loodste. Want, als jury waren we ervan overtuigd dat de beste pr-stunt, door Delta Llloyd en FBTA geleverd, het budgetbejaardenhuis was. In onze ogen een gedurfde aanpak waarvan het uiteindelijke resultaat bijzonder te noemen is. Om in zo’n kort tijdbestek een moeilijk en weinig sexy onderwerp zo breed onder de aandacht van het Nederlandse publiek te brengen vonden we als vakjury een ongelooflijke prestatie; een case die alle kenmerken van een stunt had, bijzonder effectief en een hele sterke executie van alle ingezette middelen. Een duidelijke winnaar.
Totdat Jan Driessen, tijdens zijn loopbaan ook een gewaardeerd journalist, zijn verrassende invalshoek met ons deelde; was deze stunt eigenlijk niet net over het randje? Ok, heel veel publiciteit gehaald maar wel ten koste van de geloofwaardigheid van de organisatie en misschien ook wel van ons vak. Zonder twijfel, op korte termijn verbluffende resultaten maar wat betekende dat op lange termijn? Zou Delta Lloyd ooit nog wel weer serieus genomen worden door de Nederlandse media? En pr-stunts zijn natuurlijk geoorloofd, maar ten koste van wat en waar ligt de grens?
Ook de afgelopen week waren we in Nederland getuige van een dergelijke pr-stunt, waarbij nationale en zelfs internationale media massaal op het plan van de Tilburgse homowijk Gay Village doken, en er ongelooflijk veel aandacht aan besteedden. Totdat bleek dat dit voorstel van een Tilburgse projectontwikkelaar en een Tilburgse wethouder om bij Tilburg een wijk te bouwen speciaal voor homoseksuelen, biseksuelen en transgenders, een pr-stunt was van Roze Zaterdag om aandacht te vragen voor de positie van homoseksuelen: http://www.nrc.nl/nieuws/2014/06/18/tilburgse-homowijk-is-pr-stunt/. Een stunt dus en geen serieus plan.
En dat werd niet door alle serieuze media even enthousiast begroet. De NOS en met name het NRC lieten duidelijk weten dit soort praktijken niet te kunnen waarderen. Toen alle kruitdampen vervolgens waren opgetrokken, wijdde ook de Ombudsman van deze krant er nog een uitgebreid en interessant commentaar aan, waarin hij weinig aan de verbeelding van de lezer overliet: http://www.nrc.nl/ombudsman/2014/06/21/de-krant-checkte-maar-de-argwaan-ebde-te-snel-weg/.. En dus moest ik weer aan de opmerkingen van Jan Driessen denken. Gaan we bij dit soort stunts als professionals over de grens of doen we ons werk gewoon goed, omdat het uiteindelijke resultaat meer dan bevredigend is; het doel heiligt de middelen. Of toch niet? Met name Gay Village is een lastige, omdat er door de betrokken (overheids)partijen, inclusief de burgemeester van Tilburg, niet de waarheid is verteld toen journalisten erom vroegen. En daar is het naar mijn mening mis gegaan. Een stunt bedenken en uitvoeren is oké, maar je moet wel open kaart spelen. Daar heb je zowel op korte termijn als op de lange termijn iets aan, en daar heeft ons vak uiteindelijk het meeste aan.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!