Seks en communicatie

Beste Rocco,

Had jij ook een dokter Corrie? Wij allemaal toch wel? Ik had er ook ooit een. Mijn dokter Corrie had grijs haar en een snor. Eerlijk waar!
Ik heb het over mijn biologieleraar, van wie ik in de brugklas een les ‘seksuele voorlichting’ kreeg. De les was vast informatief, eigenlijk weet ik dat niet zo goed meer. Maar nu het debat rondom school-tv’s dokter Corrie oplaait, moest ik er plotsklaps aan terugdenken. Hoe dat in ‘mijn tijd’ ging, vraag je misschien? Onze school had één videorecorder die kapot was, internet bestond nog niet en we hadden zeker niet de luxe om met hippe visuals of hapklare infographics voorgelicht te worden. Het resultaat: een hakkelende vijftiger met een banaan en een condoom voor de klas. De beste man had geen flauw benul van wat we toen al wisten…
Seksuele voorlichting blijft op de een of andere manier een beladen onderwerp – en dan bedoel ik niet eens de inhoud (die is in basis onveranderlijk nietwaar?!), maar vooral de vorm en de manier waarop we onze kinderen ‘klassikaal’ voorlichten lijkt ter discussie te staan. Immers, hoe communiceer je het beste met kinderen over seks?
Terugdenkend aan mijn eigen biologieleraar is dokter Corrie een handige communicatietool voor leerkrachten die met deze taak worstelen en niet goed weten hoe ze daar invulling aan moeten geven. De NTR kiest voor een vorm waarvan ze weten dat die bij de doelgroep – kinderen uit groep 7 en 8 van het primair onderwijs – aanslaat. Ik ben van mening dat de NTR na decennia school-tv wel weet wat wel en niet werkt bij 10-12-jarigen, juist als het gaat om seksuele voorlichting.
Ik moest meteen denken aan de hpv-vaccinatie campagne van het Rivm uit 2009, die vanwege allerlei redenen, maar óók vanwege bemoeienis van ouders, is mislukt. Het Rivm liet zich verrassen door de felheid van de campagne tégen de HPV-vaccinatie. Via internet, e-mail en sociale netwerken als Hyves en Twitter werd er met grof geschut geschoten en stevig stemming gemaakt. Directeur Roel Coutinho gaf als verklaring niet berekend te zijn op de ‘indianenverhalen’ die op over de vaccinatie de ronde deden. De campagne werd gestaakt, waarbij ik opmerk dat hier niet de vorm maar wel de inhoud ter discussie stond.

Wat ik wil zeggen is dat alle ophef rondom dokter Corrie veroorzaakt wordt door volwassenen, die deze ludieke vorm van kindercommunicatie niet waarderen, omdat ze in mijn optiek te veel denken vanuit hun eigen referentiekader. Maar dat niet alleen, ze zijn vervolgens ook snoeihard in hun oordeel dat ze ook aan anderen willen opleggen. Kindercommunicatie is een vak apart, zo ook seksuele voorlichting. Ik laat het graag aan de professionals over die ons als ouders en leerkrachten hierbij uitstekend kunnen helpen. Wat jij Rocco?

Beste Hanneke,

Je zult maar ouders hebben die tegen Dr. Corrie zijn. Dan hebben je ouders dus a. een zware vorm van religie, b. geen humor of c. geen seks. Hoewel dat laatste misschien wel weer een fijne gedachte is voor een kind. En eerlijk is eerlijk: als ik die zelfgebreide mevrouw zie die 8.000 handtekeningen tegen Corrie verzamelde – ze was gisteren zelfs op België 1 – denk ik niet onmiddellijk aan het bedrijven der liefde. Au contraire.
Kortom: waar gaat dit over? Hoeveel aandacht wensen wij aan een non-discussie te besteden? Laat de middeleeuwers hun middeleeuwen. Veel belangrijker is natuurlijk de vraag: waarom is er zo weinig seks in communicatie. Mij is ooit verteld dat het een sexy vak was. Oh ja? Hoe dan en waar en wanneer? En met wie? Nu ben ik natuurlijk niet van de communicatie maar van de journalistiek – wat, zoals bekend één grote orgie is – maar als ik wel eens op communicatiefeestjes kom, zie ik nooit iets waar ik van schrik of opkijk. Nergens een klepperende deur van een bezemkast, beentjes op tafel. Laat staan eronder.
En dat terwijl er toch geen beroep is waarin – buiten de modewereld misschien – zoveel schitterende vrouwen werken. Ik kom eigenlijk nooit een onaantrekkelijke – foei, ik had bijna exemplaar gezegd – communicatievrouw tegen. Het is een grote zwoele, zoemende bende.
Maar seks, ho maar.
Mijn analyse. Het ligt aan de mannen. De meesten zijn homo. Wat natuurlijk niet erg helpt met al die vrouwen. En als ze geen homo zijn, zijn ze kleurloos. Grijs, middelbaar en hoe dan ook: helemaal niet hip. Het vak van de profilering heeft een profileringsprobleem. Dit beroep lijdt aan het dienstbaarheidssyndroom. En dat zie je terug aan de mannen. Die stralen alleen hetzelfde uit: zie mij alsjeblieft over het hoofd! Waar is die grijze muur, waartegen ik mezelf onzichtbaar kan maken?
Echte kerels werken in de marketing. In de reclame. Of ze zitten in de board. De werkelijke emancipatie van het vak begint dus pas als pr-mannen eens uit de kast komen. Met hun vuist op tafel slaan. Van zich af schreeuwen. Een roze bloemetjesoverhemd proberen. Zich een week niet scheren, een kwartaal niet naar de kapper gaan. Ontbijten met coke. Dronken worden voor het middag is.
Denk je niet?