Iets soortgelijks werd onlangs door een rijke Amerikaanse belegger beweert in een VPRO documentaire over de financiële crisis. Ook hij raadde zijn kinderen aan om een echt vak te leren. Timmerman of loodgieter of zo. Wat vandaag het beroep van de toekomst is, is morgen het beroep van het verleden. En andersom. Geheel in lijn met de varkenscyclus zal de beroepskeuze altijd achter de feiten aanhollen.
In de jaren 60 en 70 waren sociologie en de sociale academie in de mode, met alle gevolgen voor de wildgroei van de publieke sector van dien. In de jaren 80 kozen de Yuppen in de dop massaal voor bedrijfskunde, al in de jaren 90 kwam daar “Iets leuks met communicatie”bij. Dat had gevolgen voor de verhouding
tussen kwantiteit en kwaliteit. Communicatie blijft een behoefte van alle tijden. Maar inmiddels blijft de inhoudelijkheid achter bij de ‘overload’ aan schoolse theorietjes en techniekjes. “Waartoe, waarheen, waarvoor, waarom? “blijft de kernvraag. Dus in ieder geval moet er op alle marketing- en communicatie-opleidingen de les worden begonnen met het liedje van Mieke Telkamp. De rest is uitwerking.
Wie in de toekomst met communicatie bezig wil zijn, moet de passie hebben om door te dringen tot de kern van dat vak. Of anders een ander beroep vinden. Welk? Dat laat zich dus niet voorspellen omdat alle voorspellingen al snel achterhaald worden. Beta-vakken lijken vooralsnog een veilige keus, maar ook dat kan weer door de geschiedenis worden ingehaald. Ondertussen pleit de filosofe Martha Nussbaum in “ Niet voor de winst alleen” ervoor om, wat je ook studeert, in ieder geval meer aandacht aan filosofie en literatuur te besteden . Niet zo’n gekke gedachte. Dan houd je, ook als je baan in de knel komt, in ieder geval je geestelijke rijkdom.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!