Afgelopen week vlogen ze je weer om de ogen. De foto’s van mannen in pak, en zo nu en dan eens een vrouw, met een VR bril op het hoofd. Onwennig. Niet wetende wat voor onheil hen te wachten staat achter die bril. Maar oh zo gretig om met het kekke ding op de foto te worden gezet.
Prins Constantijn stond zelfs op z’n kop in de krant, in een Samsung VR draaistoel. Het viel me op hoe versleten zijn schoenzolen waren. Dat verwacht je niet van een prins. Maar goed, ook daar moet je dus voortaan als ambassadeur of BN’er of wat dan ook over nadenken. Het zou zomaar kunnen dat je vandaag rondtollend in een draaistoel op de kop wordt gefotografeerd en morgen pontificaal op de voorpagina van de Telegraaf sta. Met je voeten dus volop in beeld en met die verdomde VR bril op je hoofd.
Het plaatje van good old Neelie Croes was zo mogelijk nog mooier. Zichtbaar ongemakkelijk pakte ze voor de zoveelste keer de bril op en pas toen iedereen in de zaal was ondergedompeld in de virtuele wereld, zette zij 'm op. Je komt er niet onderuit. VR is nu eenmaal hot, dus zet die bril gauw op.
Het is allemaal nog onwennig. En ach wat geeft het, we gaan vooruit. We zien de geboorte van onze zoon door een VR bril. Stappen er de achtbaan mee in. Bekijken er de wedstrijden tijdens het Europees Kampioenschap mee. We trainen er sollicitatiegesprekken mee. En tijdens tech-feest Campus Party in Utrecht kon je virtueel parachute springen. Een indrukwekkende belevenis, zeker als je net als ik NOOIT levend uit een vliegtuig zou springen. Je kon er ook nog VR-racen, -sporten, -fietsen. En ook de stoel van Constantijn stond er, maar die sloeg ik over vanwege mijn schoenzolen.
Onlangs hoorde ik een mooie theorie. Die ging als volgt. Er is wel degelijk buitenaards leven, maar die gekke wezens hebben ons nog nooit bezocht omdat ze VR hebben uitgevonden. En als ze dat eenmaal gedaan hebben, tja, dan hoeven ze nergens meer heen. Ze ‘space travellen’ lekker met de VR bril op.
We weten bar weinig over wat VR eigenlijk precies brengt en wat het gaat doen met ons brein. Is het verslavend als drugs? Eerder maakte Ivo van Aart de theater VR voorstelling ‘VPRO Peepshow’, waarin theater, film en realiteit met elkaar flirten en aan de haal gaan. De voorstelling speelde met de gedachte dat je in een virtuele wereld niet meer weet wat echt is. Met de komst van de Microsoft Hololens wordt dat allemaal… nog vager. Mixed realities. We zien dan hologrammen van degene waarmee we aan het skypen zijn. Gewoon recht voor onze neus. En dat is pas het begin.
De wens om ons onder te dompelen in virtual reality is al decennia oud (als we stereoscopische posters even niet meetellen). Maar nu lijkt de technologie van VR echt door te breken. Kunstenaar Thorsten Wiedemann spendeerde onlangs 48 uur in virtual reality en hij voorspelt dat we in 2026 continu heen en weer springen tussen de echte en de virtuele wereld.
In de conceptfilm Hyper-reality van ontwerper Keiichi Matsudo’s krijgen we een klein voorproefje van hoe zo’n hyper realiteit er straks uitziet. Je krijgt al rillingen bij de gedachte. Misschien moeten we gewoon nog even wennen.
Terwijl ik deze column schrijf, krijg ik een melding binnen dat mijn dorp (of beter: van mijn zoon) wordt aangevallen in Clash of Clans. Volgens mij leeft ‘ie al in de virtuele wereld. Alleen nog zonder bril. Nu al krijg ik ‘m niet van de iPad af, hoe krijg ik straks die VR bril af?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!