De plattegrond van Amsterdam is een soort wiel met spaken en een van de drukste spaken loopt van de Dam naar het Mercatorplein. Deze straat start vorstelijk bij het Koninklijk Paleis en eindigt smoezelig aan de rand van de A10.
Aan deze lelijke verkeersader kun je aflezen hoe het met de stad en haar bewoners gesteld is. Als je op de straathoeken let, zie één oprukkende cultuur: die van welgestelde witte, Aperol-Spritz drinkende, in Scandinavische merkkleding gestoken jonge Hollanders.
Elke levensvatbare bar, ieder nieuw café of restaurant dat nu opent, hoe ver ook van het centrum, richt zich op deze groep, die Amsterdam in groeiende aantallen in westelijke richting koloniseert.
Deze tenten volgen stuk voor stuk een beproefd concept dat bekend staat als ‘nouveau ruig’. Eerlijke ingrediënten, een interieur in onbewerkt hout of baksteen, industriële lampen, bediening die uit een modeblad geknipt lijkt en klassieke belettering op de pui.
Je kon me onlangs op een nazomeravond aantreffen op de hoek van de De Clerqstraat, genietend van een halve biologische boerderijkip op een emaillen bord met zelfgemaakte ketchup en ambachtelijke uienchutney. Het eten was zo lekker, het concept zo goed uitgevoerd en iedereen om me heen zo mooi dat het een beetje pijn deed.
Na het eten liep ik een paar honderd meter naar de oude tramremise die verbouwd is tot een centrum van lokale, culturele en gezonde designdingen. De verf is hier nog maar net droog. In het verantwoorde filmhuis van dit nieuwe complex ging ik naar de film.
Weer buiten struinde ik langs de kettingrokende stamgasten van Café Marktzicht. Een ouderwets kapperszaakje adverteerde met ‘knippen 9,95’, op de Ten Katemarkt hing nog een geruststellende vislucht.
Maar om de hoek stond een driewielig Piaggio- bestelwagentje, strak in de lak, met de opdruk Spaghetteria en San Pellegrino. Ik staarde naar binnen in het bijbehorende restaurant en wist niet meer in welke stad ik was.
Het had Stockholm kunnen zijn of San Francisco. De gasten straalden van kosmopolitisch geluk boven hun borden dure pasta. Amsterdam verandert straathoek voor straathoek in een eenvormig lifestyle-reservaat. En dat is gedeeltelijk mijn eigen schuld.
