Pensioenfondsen willen in toenemende mate investeren in duurzame ondernemingen. De overheid stimuleert verduurzaming van het productaanbod met actief subsidie- en inkoopbeleid. En dus komt duurzaamheid uit de niche. Marketeers bij mainstream merken moeten opeens gaan nadenken hoe duurzame productattributen te positioneren voor een breder publiek.
Men kiest daarbij vaak een eenzijdige, ouderwetse benadering van de consument: inspelen op schuldgevoel en plichtsbesef. Duurzaamheid is van zichzelf echter een a-moreel begrip. De duurzaamheid van iets valt (in theorie) objectief vast te stellen. Het ethische gevoel dat de consument daarbij heeft is subjectief en dus zal appeleren aan het geweten niet altijd de meest effectieve benadering zijn.
De realiteit is dat verschillende mensen in verschillende mate duurzame producten en diensten consumeren. En belangrijker, om verschillende redenen. De fairtrade consument heeft een ander waardenpatroon dan de biologische consument. Vooruitstrevende hedonisten besteden bovengemiddeld duurzaam zolang men niet hoeft in te boeten aan kwaliteit en levenstijl. En ook pure materialisten kunnen gevoelig zijn voor duurzaamheid door bijvoorbeeld te benadrukken hoe het de fysieke kenmerken van het product bijzonder maakt.
Wat mij betreft is dit goed nieuws: uiteindelijk is iedereen te porren voor een (gedeeltelijk) duurzame propositie. Zolang de boodschap dus maar aansluit bij het onderliggende waardeprofiel van de doelgroep.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!