Ik moest eraan denken toen ik deze ingezonden brief in De Volkskrant las.
"Storm en regen in Nederland. De krant ligt niet op de mat, hij steekt uit de brievenbus. Doorweekt dus. Voorzichtig trekken, hij mag niet scheuren. De krant teder uit elkaar halen. De katernen over de verwarming hangen. De thermostaat een graadje hoger toetsen. Thee zetten. Alvast het kurkdroge 'Magazine' lezen. Een boterham smeren. Voelen of 'Kennis' al droog is. Nee, zo snel gaat dat niet. Dan maar eerst douchen en aankleden. Voelen of 'Hart en Ziel' droog is. Nee, de pagina's plakken nog aan elkaar. Koffie zetten, naar de regen kijken, campinggevoel. Het hoeft geen 'Betoog' dat mijn geduld op de proef wordt gesteld. Dat geeft niet, ik houd van mijn krant." (Inez de Graaff, Amersfoort)
Andere voorbeelden die me zo nu te binnen schieten van een zogenaamd gebrekkige productkwaliteit die juist helemaal onderdeel is van de unieke intimiteit die klanten met het merk hebben, zijn:
- de toch echt te cryptische gebruiksaanwijzingen voor het in elkaar zetten van de Ikea meubels;
- het in je broekzak tot onooglijk todje verfrommelend zakje Fisherman's Friend;
- de ronduit vieze smaak van de tandpasta Paradontax.
Het lijkt me schier onmogelijk om zoiets van te voren te bedenken. Maar misschien dat meer van dit soort voorbeelden toch tot goede ideeën kan leiden!?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!