The Economist over massamedia en dus over reclame

Zo kun je er in lezen dat de grote doorbraak van de krant begon met het idee van Benjamin Day van de Amerikaanse Sun om de prijs drastisch te verlagen door de financiering voortaan uit reclame-

inkomsten te halen. Het werd de snelstgroeiende krant van Amerika. De lage prijs deed de oplage spectaculair stijgen, de spectaculaire oplagegroei deed de reclame-inkomsten spectaculair stijgen.

En een massamedium was geboren.

We schrijven het jaar 1833 en tot op heden is dat het verdienmodel van de massamedia, inclusief radio en televisie. Zoals we weten heeft internet er voor gezorgd dat alle vormen van communicatie voortaan via één razendsnel netwerk kunnen. De brief werd mail, de telefoon skype, de krant ging ook online en YouTube en Facebook maakten van iedereen een broadcaster. Terwijl Twitter uitgroeide tot

de dorpsroddel van de Global Village.

Betekent dat het einde van de massamedia? Volgens The Economist is dat geen kwestie van gebrek aan publiek, maar van geld. Het mag zo zijn dat er reclamegeld naar online verschuift, maar de opbrengsten daarvan zijn hooguit 20% ten opzichte van klassieke reclameopbrengsten. Heeft één-op-één communicatie dan de toekomst? Ook dat is een kwestie van geld. Waarom krijg ik steeds

meer no-reply mails? Waarom zijn de callcenters van de grote dienstverleners zulke onneembare vestingen? Waarom is de online interactiviteit van merken vaker schijn dan werkelijkheid. En volgen ze Twitter vooral om mogelijk reputatieschade te pareren?

Omdat werkelijk persoonlijke aandacht en communicatie veel tijd kost. En tijd voor bedrijven nog altijd geld is. Waar het in de toekomst dus echt om gaat is een nieuwe balans tussen massacommunicatie en persoonlijke communicatie. Verschillende vormen van communicatie die andere vaardigheden vragen, andere vormen van organisatie en andere prijskaartjes. Pas als we die ontwikkelingen goed in kaart hebben kan er weer orde komen in de huidige chaos, waarbij iedereen beweert alles te kunnen.