Laatst ging ik met een opdrachtgever op pad om opnames te maken voor een lokale zender. En ‘lokaal’ is dan eigenlijk nog te groots aangeduid, we hadden hier te maken met onvervalste huiskamertelevisie. Letterlijk. De presentatrice was bloednerveus. Wat bleek? Haar collega die een deel van het programma voor haar rekening zou nemen, had de avond ervoor afgezegd. En nu moest zij, totáál onvoorbereid, ook een interview doen met mijn opdrachtgever. Over een onderwerp waar ze weinig tot niks van wist! Ze was bijna in tranen, echt!
Ik, de beroerdste niet, ging met haar aan de slag om haar nog wat leuke vragen in de maag te splitsen en zo het gesprek te sturen. Enfin, sowieso geen nood want in dit soort situaties is mijn opdrachtgever op zijn best en pakt hij alle ruimte en regie om een leuk verhaal te vertellen. En dat weer tot dank van de presentatrice die in een pauze een wijntje achterover tikte om haar zenuwen te baas te blijven. Het resultaat is een programma van een dikke tien minuten dat beter in twee had gekund, maar toch voor een lokaal publiek waar mijn opdrachtgever veel krediet heeft en wil houden. Ik was weliswaar van de ene in de andere beroepsmatige verbazing gevallen, maar moest er toch smakelijk om lachen. Geen mediatraining kan hier tegenop. Goddank, of misschien wel jammer genoeg, was het geen live-uitzending (‘Daar zijn we nog niet helemaal klaar voor,’ vertrouwde de cameraman annex geluid- en lichttechnicus annex regisseur me toe).
Een paar dagen later, op een andere borrel, sprak ik iemand die een editie eerder in datzelfde programma had gezeten. In het gewone leven is ze voorlichter, maar nu was ze als vrijwilliger van een evenement in het huiskamerprogramma aangeschoven. En ook haar presentatrice was bloednerveus. Zo nerveus dat ze structureel de naam van de geïnterviewden verkeerd uitsprak, om de haverklap een black-out op de vragen kreeg, en zich met zichtbaar klotsende oksels door het interview heen worstelde.
Moet je dit soort interviews nou nog doen, vroegen de voorlichter en ik ons af? Het is de knulligheid ten top, voor een minimaal publiek en het kost bakken tijd. En…hebben wij potdorie niet een beroepseer te verdedigen? Terwijl we onze huiskamertelevisie-ervaring met elkaar deelden, maakten we het rekensommetje dat je toch snel een paar uur kwijt bent, en dan tellen we de nazorg nog niet eens mee. Kortom een behoorlijke investering op onze overbezette werkweek, zo mopperden we. Anderzijds, peinsden we een drankje verder, misschien nemen wij onszelf soms een tikkie te serieus. Allebei hadden we, in de loop van de opnames, alles niet meer zo nauw genomen als gewoonlijk. We zaten per slot niet bij Pauw & Witteman aan tafel! Wat kan het ook schelen dat je opdrachtgever er in een dergelijk programma er uitkraamt dat ‘vrijwilligers leuk zijn, maar uiteindelijk sta je alles toch zelf te doen’? Of in zijn enthousiasme zegt ‘ik wil het tweede lokale evenement worden!’ terwijl jij weet dat de vrijwilligers de dragers van je evenement zijn en dit soort ambitie te hoog gegrepen is. Hooguit wordt een dergelijke uitspraak nog eens tegen je gebruikt als je groot en beroemd bent (kleine kans op dit micro niveau), maar verder? Relax, laat gaan, het is maar een moment. Het is vooral leuk dat initiatiefnemers in de media, hoe knullig ook, aandacht aan je willen besteden. En het is beroepsmatig gezien heel functioneel met dergelijk hobbyisme geconfronteerd te worden, daar leer je weer van. Daarbij, het gaat er gemoedelijk aan toe, er valt genoeg te zien, je houdt er een leuk verhaal aan over, je krijgt een kopje koffie. En als je mazzel hebt, een lekker wijntje.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!