Voor alle deelnemers van het NIMA Career Booster programma werd er in september een intervisiebijeenkomst gehouden. Ter voorbereiding moesten we een casus aanleveren over een probleemstelling / uitdaging die momenteel speelt. Na netjes mijn huiswerk gedaan te hebben, was ik erg benieuwd geworden naar het verloop van zo’n ‘intervisiebijeenkomst’. Ik had er immers nog nooit één meegemaakt. De overige deelnemers trouwens ook niet, bleek tijdens de introductie. In totaal waren er zes mentoren (Register Marketeers) en zes mentees (Young Professionals) aanwezig. De gastheer, Frank Groot, legde kort uit waarom een intervisiebijeenkomst belangrijk is en dat het uit drie blokken bestaat. Hij vertelde dat het belangrijkste was om niet meteen conclusies te trekken, maar de drie blokken na elkaar te behandelen om daardoor tot een breder inzicht te komen.
Ik had geluk, mijn casus werd als eerste behandeld.
Eerste ronde. De groep moest mijn casus lezen en vragen stellen om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de situatie. In mijn casus legde ik een herkenbare situatie uit; een collega wil graag dat ik een bepaalde marketingactiviteit op de planning zet en ondanks al mijn tegenwerpingen houdt hij voet bij stuk. Hij schakelt het management in om zijn gelijk te krijgen. Ondanks de goede onderlinge relatie zou het weigeren van de activiteit tot fel protest leiden. Was deze strijd het waard om mijn doel van Career Booster, meer senioriteit, te behalen?
Na alle (pittige!) vragen vroeg Frank of ik de essentie van de vragen wilde geven. Wat was er blijven hangen? Volgens de groep waren er misschien andere factoren te vinden waarom deze collega ‘dwars’ lag. Een paar vroegen zich af of het doel de marketingkalender was of dat het ondertussen een power game geworden was.
In de tweede ronde, de associatieronde, moest de groep in één van de vier rollen kruipen. Die van de collega, die van mijn manager, die van de (overkoepelende) product manager en die van mijzelf. Ze moesten zichzelf vervolgens afvragen hoe deze persoon zich op dat moment zou voelen door zichzelf twee vragen te beantwoorden, namelijk “ik voel...” en “ik denk...”.
Deze verschillende optieken opende mijn ogen. Het gaf me niet alleen inzicht in hoe ik overkwam op mijn collega, maar liet me ook zien dat in dit soort situaties ‘het groter belang’ ook moet meespelen en dat hier een rol is weggelegd voor mijn manager (die ik in de werkelijkheid ‘vergeten’ was).
Als derde ronde mochten de deelnemers (eindelijk) advies geven. Van het ‘wij-gevoel’ creeëren om het gezamenlijk doel te bereiken tot aan een nieuwe baan zoeken, allerlei oplossingen passeerden de revue.
De intervisiebijeenkomst was voor mij erg succesvol, omdat het me inzichten gaf die ik anders nooit zelf had kunnen bedenken. Er is nog steeds werk aan de winkel, maar wanneer het volgende probleem zich voordoet, zal ik zeker baat hebben bij deze leerschool.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!