De eindsprint van de Touretappe was vandaag opnieuw spannend. Om mij heen was er in de Amsterdamse kroeg niemand die gespannen vroeg of er nog een Rabo-renner voorin zat. Oscar Freire dook even op, maar in mijn café bejubelden de kenners de sprintzege van de Brit Mark Cavendish.
De Tour de France lijkt voor de Rabo-Wielerploeg een succesvolle poging om de bank als saai te presenteren aan de wereld. Niks aanvallen of avontuurlijk rijden. Geen renners met sappige teksten voor de camera. Nee, de oranjebrigade moet zich ondergeschikt maken aan de meest kleurloze tourfavoriet sinds eeuwen: de Rus Dennis Menchov. De televisiekijker is al massaal afgehaakt. hier Welke communicatiestrategie zit hier achter?
Vooropgesteld. De grote gevechten in de Tour de France moeten nog gaan beginnen, maar veel plezier kan de Rabo-leiding nog niet hebben beleefd aan de belangrijkste wedstrijd van het jaar voor de bank. Eerst knalde De Telegraaf er zaterdag in met een vlijmscherp commentaar over het beleid rond het team. Hierrr de analyse..
Het lijkt er inderdaad op of de leiding van de Rabo-Wielerploeg alle risico's wil uitsluiten. De kleurrijke Twentse coureur Bram Tankink is vermakelijk door zijn Twentse oneliners maar voor de rest gaat er in Nederland niemand op het puntje van de stoel zitten als er een Rabo-renner voor de NOS-microfoon wordt gesleept. Erik Breukink belichaamt die saaie aanpak.
De teksten zijn keurig, maar beklijven niet bij de televisiekijker of de miljoenen luisteraars naar Radio Tour de France. Een tv-magneet als Michael Boogerd, die vorig seizoen stopte maar als coureur zo ongeveer alle publiciteit voor de ploeg genereerde, is niet meer betrokken bij de wielrenners. Een voormalige bankdirecteur en hobbyfietser is er de baas en geniet van zijn status als ‘bobo’ in het wielercircus. Een verdwaalde clown in de piste.
Alle ballen gaan in deze Tour op Dennis Menchov. Zorgvuldig is hiervoor een ploeg samengesteld die ieder risico moet uitsluiten om zo de immens saaie Rus aan de Tourzege te helpen. Wat zal daar dan de commerciële waarde van zijn voor de vooral in Nederland acterende bank? Het Nederlandse Tour-Circus beleefde de glorietijden in de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw toen drie ploegen vol populaire coureurs voortdurend het peloton geselden met hun aanvallende tactiek en hun doldrieste verhalen. Van de betreurde Gerrie Knetemann tot de wereldvreemde Peter Winnen.
We bleven er voor thuis en hingen met de oren aan Radio Tour de France om maar geen seconde van Theo Koomen te missen. Of van de grote Tourcommentator Jacques Chapel. Wij wisten ook wel dat daar op Joop Zoetemelk na geen Tourwinnaar bij zat. Het was ons een rotzorg. De Tour was een hoogmis van vermaak, topsport en een kleine leugen. Van het huidig Rabo-beleid begrijp ik niets meer. De televisekijkers ook niet. Het is de gesel van de Nederlandse managementcultuur losgelaten op een sport die het moet hebben van vrijbuiters en avonturiers.
Wij oudere jongens met een grote passie voor de Tour zetten ons goede geld nu op de Australiër Cadel Evans uit de Belgische Lottoploeg. Met pijn in het hart. Na de volstrekt idiote vertoning met de Deen Michael Rasmussen vorig jaar is er door de communicatie-experts bij de Rabo blijkbaar een dusdanige ‘damage-control’ opgezet dat de oranjecoureurs in ieder geval kandidaat zijn om de grijze trui te winnen voor de meest kleurloze ploeg. Bij de Rabo gaat men nu op safe. Een goede eigenschap voor een bank, maar dodelijk voor een groep topsporters in de beroemdste wielerwedstrijd ter wereld.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!