Gucci is niet de enige die reden heeft om somber te zijn. Ook andere dure merken, zoals Cerruti, Versace en het Zwitserse horlogemerk Richemont hadden het zwaar te verduren als gevolg van de wereldwijde economische recessie. Maar ook de ziekte sars, de oorlog in Irak en de euro die boven de dollar uitsteeg droegen ertoe bij dat met name de Aziatische consument de hand veel meer op de knip hield dan vorig jaar.
Toch is het de vraag of de luxe-crisis niet ook te maken heeft met de manier waarop dure merken hun spullen aan de man/vrouw brengen. De zonnebrillen van Gucci en de tassen van Prada zijn de laatste tijd in toenemende mate ‘must have’ items voor de massa geworden, en dat is een risico in economisch magere tijden. Bovendien hebben veel luxemerken door de overname van allerlei andere labels zich ontwikkeld tot ware conglomeraten, wat niet alleen moordend is gebleken voor de exclusiviteit waarop ze altijd prat gingen, maar ook heeft geleid tot mindere budgetten voor marketing en zelfs voor kwaliteitsbewaking. En dat laatste is waarschijnlijk de beste manier om een luxelabel binnen de kortste keren om zeep te helpen.
<#FONT SIZE=1>Bron: The Economist<#/FONT>
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!