In Engeland is een verhit debat gaande over het nut van corporate identity, een fenomeen dat volgens een schreeuwende kop in een vakblad ‘op sterven na dood is’. Dood? Volstrekte onzin, aldus Sheila Tully van designbureau Appetite. Altijd al heeft de designindustrie last gehad van financieel managers en ander tuig, dat hen betitelt als wollige types, die veel geld kosten en waarbij het altijd weer de vraag is wat zo’n nieuw logo nou helemaal oplevert.
Maar feit is dat de industrie die te maken heeft met corporate branding, momenteel enorm floreert. Dat is niet voor niks. Identiteit telt. In het bekende model van Kapferer worden zes elementen van merkidentiteit genoemd, en daarvan is de fysieke realiteit van het product of de dienst er maar één; de andere vijf zijn persoonlijkheid, relaties, cultuur, zelfbeeld en reflectie.
Identiteit is (dus) een overkoepelend begrip. Dat maakt het tegelijk ook zo lastig te sturen. Nike kan nog zoveel geld hebben gestoken in identiteitsbepalende campagnes, het negatieve beeld van een Vietnamees kind dat voor een paar dollarcent per uur sportschoenen zit te stikken, draagt stevig bij aan de identiteit van deze merkgigant. Idem voor Shell en de negatieve associaties met Ogoniland en BrentSpar, idem voor Brits rundvlees en de negatieve associatie met BSE. Wie beroepshalve bezig is met de creatie van corporate identiteiten, moet zich altijd verplaatsen in de situatie van de gebruiker. Wat verwacht je dan van producten c.q. leveranciers?
In steekwoorden: herkenbaarheid, consistentie, betrouwbaarheid, geschiktheid, toepasbaarheid, helderheid en benaderbaarheid.
<#FONT SIZE=1>Bron: admap<#/FONT>
Reacties:
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!