Het werkt als volgt. U belt zes gerenommeerde architectenbureaus. U nodigt ze uit en vertelt globaal wat uw wensen zijn. U voorziet ze elk van een flinke stapel informatie over uw gezin, huisdieren, hobby’s, werkzaamheden, kortom alles waarvan u denkt dat het een architect kan inspireren. Een heldere opdracht hoeft u niet eens te formuleren. Laat ze maar zweten. Vergeet niet te melden dat uw budget bescheiden is en vraag de architecten na te denken over eventuele sponsors van uw nieuwe onderkomen. Vertel nadrukkelijk dat niemand een vergoeding krijgt en dat maar één architect de opdracht krijgt.
Klinkt dit verhaal u ongeloofwaardig in de oren? Informeer dan eens bij een willekeurig reclamebureau hoe het er tegenwoordig aan toegaat. De zakelijke ethiek is bij sommige adverteerders soms ver te zoeken. Zelfs bij adverteerders die hun eigen imago of dat van hun branche willen oppoetsen. Of bij adverteerders die net als bureaus zelf urenfabrieken zijn. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Zoals ik het nu schets, lijken adverteerders de lijkenpikkers die hongerige bureaus vragen een marathon te lopen om kans te maken op een droog brood. Dit is echter een gevolg van de naïviteit van reclamebureaus en het gebrek aan waardigheid, zelfvertrouwen. Een clubje vakgenoten dat bezig blijven kennelijk belangrijker vindt dan professionalisering en het imago van de branche op lange termijn. Ons vak wordt wel eens vergeleken met het oudste beroep ter wereld. Onzin. Deze dames snapten toen al dat je ook voor diensten geld moet rekenen. Als we niet opletten, hebben reclamemakers de oudste hobby ter wereld. En dan hebben we dat toch echt aan onszelf te danken.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!