Een markante mediaman is op dinsdag 2 november op bijna 75-jarige leeftijd overleden. Het laatst gezien in verpleeghuis Novawhere in Purmerend alwaar hij liefdevol verzorgd werd voor zijn dementiesyndroom. Volgens de verhalen van het verplegende personeel met niet aflatende interesse in sport en politiek en hij was altijd te vinden op zijn vaste plek bij het raam. Vaak met De Telegraaf of andere dagbladen voor hem. Een echte mediaman, zeiden ze. En dat was hij.
In de decennia rond de eeuwwisseling kende iedereen in het vakgebied van media en reclame Nico. Iedereen had – of je wilde of niet – met hem te maken. Hij was “verkoper” van advertentiepagina’s in zijn boekjes. Zo noemde hij altijd zijn tijdschriften. Ik leerde hem kennen toen hij dat werk deed bij Bonaventura en dat was toen een succesvolle uitgeverij met Elsevier en FEM. Dikke bladen, maar het advertentievolume kon altijd beter.
Nico reed stad en land af langs adverteerders en bureaus om de pagina’s te verkopen. Hij deed dat vooral met ondersteuning van een overweldigende hoeveelheid data uit de mediabereiksonderzoeken. Als Nico langs was geweest bleef menigeen in verwarring achter met stapels rankings en ideale plannen, maar ook terloops achtergelaten brancheonderzoeken of interessante artikelen. Altijd verliet hij je met: 'Je hebt het niet van mij.'
Nico werd zo steeds vaker uitgenodigd om langs te komen omdat je na een gesprek met hem weer meteen op de hoogte was van de branche, de ontwikkelingen en ook over zaken die je vooral niet wilde weten. Vaak ook door directies van bureaus want hij wist altijd goede insights voor new business pitches in vertrouwen mee te geven. Nico op de koffie was altijd een feestje.
Dat ging ook door bij Audax, maar daar werd hij uiteindelijk de baas van de uitgeverij. 'Director Publishing & Media', maar noem me maar gewoon advertentieverkoper. Bij Audax dus iets andere boekjes dan bij Bonaventura en dus moest er wat meer gesleurd en getrokken worden aan budgetten. Dat kon Nico als geen ander en zo zag je toch ineens hele andere adverteerders in Weekend en Aktueel dan ooit tevoren.
Ook kreeg hij te maken met redacties en hij ging ze ook een beetje lesgeven in marketing. Hij gebruikte hiervoor onder andere een wand met alle covers van de afgelopen tijd met daaronder de verkochte oplages. Veel sprak voor zich, maar hoorde niet zo vaak enthousiaste verhalen uit de journalistieke hoek over zijn KPI gedreven aanpak.
Als straatschoffie uit Schiedam wist Nico al vroeg te imponeren met zijn bokstalent, maar hij koos uiteindelijk voor het leven van advertentieverkoper van lokale huis-aan-huisbladen. Zijn ervaring met de strijdlust op straat zijn ook bepalend geweest voor zijn doorzettingsvermogen en energieke kruistocht tegen de grootmachten in de media. Die bepaalden hoe bereik onderzoek eruitzag en dus kwam hij telkens met nieuwe initiatieven. Voor het collectief, maar als die het niet zagen zitten, ging hij zelf aan de slag want zeker in zijn Audaxtijd had hij een broertje dood aan collectieven.
Zo stapte hij ooit met Audax uit het NUV. Zijn kruistochten verliepen direct, via de pers en ook natuurlijk via de MWG-platforms. Menig congres eindigde met Nico op de bank in de hal van de Leeuwenhorst alwaar hij discussies leidde over bereiksberekeningen, leesportefeuilles, coverbeleid en zeker ook over de teloorgang van tijdschriften als medium ten opzichte van televisie. Dus ook om drie uur ’s nachts kon hij nog een vurig pleidooi houden voor meer accountability in tijdschriften en continue bereiksonderzoek.
Voor mij is hij de laatste jaren uit beeld verdwenen. Dementie had hem te pakken en zo langzamerhand is hij uit het vak verdwenen. Herinneringen blijven. Van die vele kopjes koffie op het bureau, de ongevraagde adviezen die altijd gebaseerd waren op iets dat hij wist en ik nog niet en zijn mening over jouw mediaplan dat hij alweer via je klant onder ogen had gehad.
Zijn moment suprême was wel het winnen van de Carl Lipp Ring in 2000 en dus de beloning van het vak voor zijn grote ambassadeurschap voor zijn boekjes en het vak. Nico nodigde Jan Knaap, Frans Rodenburg, André Roof en mij als bestuursleden van de stichting Carl Lipp Ring uit voor boottochtje van zijn Monnickendam naar Volendam. Nico stelde ons op de dijk voor aan zijn grote vriend Jan Veerman. Jan die vooral ook grote klant van Nico was met zijn gezondheidspillen (met Annie Schilder) en ook nog eens eigenaar van ’t Hemeltje. Een prachtige avond waarbij we spraken die avond over media, gezondheid, leven en dood. Zware thema’s en niet wetende dat een paar maanden later op Oudejaarsavond de verschrikkelijke brand in ’t Hemeltje in Volendam zoveel mensenlevens zou verwoesten.
Bijzondere gesprekken toen het nog kon. Nu heeft deze markante advertentieverkoper ons echt verlaten. Rust in vrede Nico.
Ton Schoonderbeek
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!