Wereldmerken

De mensen daar zijn (behoorlijk!) arm maar:
- Bijna iedereen heeft een mobieltje om z'n nek hangen, veruit meest geziene bekende merk: Samsung
- Bijna iedereen heeft merkkleding aan, meest geziene merken: adidas, Nike en good old Calvin Klein
- Bijna elk dorp, hoe klein dan ook, heeft een hele grote koelkast staan met daarin met name Coke en soms Pepsi
- Bijna elk dorp heeft een internetcafe, vaak met de allernieuwste HP's en breedbandsattelietverbindingen
- Tanken kan overal, veel lokale merken maar in een beetje dorp duikt BP op. Shell niet gezien.
- Zelfs bijna elk Masaai hutje heeft een TV, meest geziene merk: jawel, ons eigen Philips
- Etc... elke dag dook er weer een ander westers merk op, en niet alleen voor de toeristen, ook voor eigen gebruik

Leuk natuurlijk om die wereldmerken te zien maar er spreekt met name een bepaald (voor velen onhaalbaar) ambitieniveau uit van de jonge bevolking. Een jonge Tanzaniaan die het goed getroffen heeft moet minimaal een maand nog harder dan normaal werken voor een mobieltje. Maar ze hebben het allemaal. Zonder mobiel hoor je er niet meer bij heb ik me laten vertellen. Het maakt niet eens uit of je een kaart hebt waarmee je kunt bellen, als dat blingding maar om je nek hangt en je gebeld kunt worden. Ik werd er even stil van.

Terug in Nederland. Nog meer merken, nog meer campagnes. Weblogs, e-mails, klanten, TV, internet. Een paar dagen had ik er even geen zin in. De bekende vakantieblues. Maar alles went weer dus ook dat. En dus weer terug op Molblog, terug in de wereld van marketing, consumeren, gadgets en discussies over ANWB, NS, RouteMobiel en of het nieuwe Scarletmodel nu wel of niet travestiet is. Heerlijk!?!

PS Meest frapante was een gesprek dat ik opving tussen twee Masaaikrijgers. Straatarm, broodmager, en ik dacht dat ze het over het vee hadden dat voor ze stond. Maar in hun Swahiligesprek ving ik toen de woorden MP3, iPod en DVD op. Het woord Peijnenburg en ontbijtkoek heb ik niet gehoord...