Vanaf twee jaar maken kinderen duidelijk welke producten ze willen, al heeft moeder nog de controle. Met drie/vier jaar krijgen productwensen een sociale component; kinderen willen wat andere kinderen hebben. Tussen vijf en tien jaar groeit de invloed van vrienden op consumptiegedrag aanzienlijk en doet zakgeld zijn intrede. Bij elf-/twaalfjarigen is de kinderleeftijd alweer voorbij. Muziek en mode worden interessant, en pre-teens nemen bewust afstand van kinderproducten.
Pre-schoolkinderen zijn in hun productbeoordeling zeer eendimensionaal: één kernsignaal (afbeelding, verpakkingsgrootte, kleur) is doorslaggevend voor het totale product, dus om ze te bereiken moet die ene dimensie perfect zijn. Vanaf zeven jaar wegen kinderen in hun beslissingsproces meerdere dimensies en hanteren ze zeer concrete criteria. Materiële voordelen moeten dus duidelijk worden uitgelegd. Pas vanaf negen/tien jaar spelen immateriële productvoordelen, zoals een cool merkimago, een echte rol. Ook de ‘sociale functionalisering’ van producten ontwikkelt zich pas mettertijd: pas vanaf de basisschool gebruiken kinderen producten voor integratie (‘erbij horen’).
Kortom, wie producten voor kinderen op de markt brengt, moet deze eerst op hun sterkten analyseren. Wie zou het willen hebben? Waarom? Vervolgens vertaalt u deze benefits (concreet voordeel, sociaal prestige, merkimago) naar leeftijdsgroep, zodat de kinderen weten waarom ze uw product moeten willen. Pas dan verrijkt u het geheel met doelgroepgeëigende kernsignalen. Maar pas daarbij op. Kinderen weten feilloos, door gebruikte afbeeldingen, kleuren of typografieën, voor welke leeftijd en geslacht producten zijn bedoeld. Wie de plank misslaat is kansloos. Een chocoladereep in Barbie-roze is voor jongens onverteerbaar, dezelfde reep in Dragonball-verpakking geweldig.
<#FONT SIZE=1>Bron: direct marketing<#/FONT>
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!